แพ้รักเก่า - 8 คืนให้
947 Words
Talk - มิลา
อาทิตย์ต่อมา
ฉันนั่งมองสร้อยรูปเสี้ยวพระจันทร์พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเมื่อเผลอไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ
“เฮียรักหนูมากนะมิลา”
“มิลาก็รักเฮียมาก จุ๊บๆ พันครั้ง” ฉันพรมจูบลงบนใบหน้าของคนรัก รอยยิ้มของเรามันเต็มไปด้วยความสุข
ในวันที่ฝนตก เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน ฉันที่อยู่ในชุดนักเรียนมอปลายกำลังเดินตากฝนกลับบ้าน จู่ๆ ก็มีสุดหล่อใจดีขับรถมาจอดแล้วเรียกให้ขึ้นรถ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอคาแลน แต่เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเขาแอบตามมานานแล้ว เหมือนโรคจิตเลยใช่ไหมล่ะ คาแลนบอกว่าเห็นฉันครั้งแรกตอนยืนซื้อหมูปิ้งหน้าโรงเรียน เขาตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นและทุกๆ วันจะมาคอยแอบดูฉันจนมีความกล้ามาทักในวันนั้นที่ฝนตก
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเรา ได้คุยมากขึ้นจนคบกัน เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ล่วงเกินฉันเลยจนกระทั่งเรียนจบมอปลาย และเราก็คบกันจนฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย เขายังคงเป็นผู้ชายที่เสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย….แต่แล้วความสุขที่เคยมีมันก็จบลง
คาแลนคือความสุขที่ฉันทำหล่นหายไป
“พี่มิลา คุณมาลิคส่งชุดมาให้” เสียงของมินลี่ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ก่อนจะรีบเช็ดคลาบน้ำตาบนแก้ม
“ชุดอะไรหรอมิน”
“พี่ที่ฝากมาเขาฝากบอกว่าพรุ่งนี้คุณมาลิคจะให้พี่มิลาไปออกงานด้วย”
“อือ”
“พี่มิลาเป็นอะไรหรือเปล่าเสียงไม่ค่อยดีเลย”
“พี่แค่คัดจมูกเหมือนจะเป็นหวัดน่ะ”
“อย่าลืมกินยานะคะ”
“บอกแต่พี่เราเถอะกินยาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฉันเดินมาดูชุดที่มาลิคฝากให้ มันเป็นเดรสยาวสำหรบใส่ไปงานเลี้ยงสังคม ทั้งที่เคยบอกไปแล้วแท้ๆ ว่าไม่ชอบงานแบบนี้
หลังจากมินลี่เดินออกไปฉันก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเจ้าของชุดที่ส่งให้ทันที ไม่นานเขาก็รับสาย
( ว่าไงคนสวย คิดถึงฉันมากถึงขนาดเป็นฝ่ายโทรมาเองเลยหรอ หืม~)
“ชุดนี่ส่งมาทำไมคะ มิลาไม่ชอบไปงานสังคม คุณมาลิคควงคนอื่นไปเถอะค่ะ”
( เธอเป็นคนสำคัญของฉัน จะให้ควงคนอื่นไปได้ยังไง )
“……….”
( มันเป็นงานเลี้ยงที่คาแลนจัดขึ้นเนื่องในโอกาสที่ได้ร่วมลงทุนกับฉัน ดูความกล้าของคนรักเก่าเธอสิมิลา หึ!! )
“เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะถึงอยากให้มิลาไป”
( เธอนี่ฉลาดจริงๆ ทำอะไรก็ถูกใจฉันไปซะหมดทุกเรื่อง )
“มิลาไม่อยากไปค่ะ”
( อ่า! หรือฉันจะจัดการไอ้คาแลนในงานนี้เลย )
“ยะ อย่านะคะ”
( ถ้าเป็นห่วงมันมากขนาดนั้นก็ไปกับฉัน มีอะไรตื่นเต้นมาเซอร์ไพรส์ด้วยนะ )
“อะไรคะ”
( อยากรู้เธอก็ต้องไปสิ )
สายถูกตัดไปพร้อมริมฝีปากของฉันที่เม้มหากันแน่น ได้แต่คิดว่าสักวันจะต้องหลุดพ้นจากผู้ชายใจร้ายคนนี้
ฉันเดินมาหยิบสร้อยใส่ไว้ในกล่องไว้อย่างเดิม คงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องเอามันคืนเจ้าของตัวจริงสักที
#วันต่อมา
มาลิคส่งช่างแต่งหน้าทำผมมาช่วยแต่งให้ฉันสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เขาส่งรถมารับไปที่งานและบอกจะตามมาทีหลัง
งานนี้มีแต่คนที่มีฐานะพวกคนระดับสูง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงอีกาดำในฝูงหงส์ ไม่รู้ว่าควรยืนตรงไหนเพราะไม่รู้จักใครเลย มีเพียงลูกน้องของมาลิคที่ยืนเฝ้าเดินตาม ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับการอยู่คนเดียว
“ไม่คิดว่าเธอจะมางานแบบนี้” เสียงทุ้มที่คุ้นหูเอ่ยทัก สายตาของฉันที่กำลังเหม่อลอยเปลี่ยนมาโฟกัสคนที่หยุดยืนตรงหน้า
คาแลน วันนี้เขาดูดีมาก
“อ่า ฉันลืมไปว่าเธอเป็นคนสำคัญของไอ้มาลิค”
“จริงสิ ฉันเอาของสำคัญมาคืนให้คุณค่ะ” ฉันบอกแล้วก้มลงเปิดประเป๋าสะพายหยิบกล่องใบเล็กออกมา
“เพิ่งหาเจอเมื่อวานนี้เอง ขอโทษที่คืนให้ช้านะคะถ้าคุณไม่ถามฉันคงลืมไปแล้ว”
“อืม”
คาแลนรับของสำคัญไป สีหน้าของเขานั้นเย็นชาเอามากๆ มันต่างออกไปจากครั้งแรกที่เราเจอกัน ซึ่งก็ดีแล้ว เลิกเจ็บปวดเพราะฉันสักทียังไงเรื่องของเรามันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
“อยู่นี่เอง ฉันหาเธอตั้งนาน” มาลิคที่เพิ่งเดินมายกแขนขึ้นโอบเอวฉันไว้อย่างแนบชิด สายตาของคาแลนตวัดต่ำลงมามองการกระทำของมาลิคก่อนที่เขาจะขบกรามแน่น
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน วันนี้กูมีเซอร์ไพรส์ด้วยนะคาแลน”
“เซอร์ไพรส์อะไร?”
“อีกไม่นานมึงจะรู้เอง บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“กูไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น”
พูดจบคาแลนก็เดินไป ฉันจึงรีบแกะแขนของมาลิคที่โอบเอวออก ทำให้ถูกเขาจ้องเขม็ง
“อย่าลืมนะมิลาว่าตอนนี้เธอเป็นคนของฉัน ไม่เห็นสายตาที่มันมองเธอรึไง เลิกอาลัยอาวรมันสักที”
- Writer
