ระหว่างทางนั่งรถกับมาลิคฉันไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่ร้องไห้
“หยุดร้องซะ ในเมื่อเลือกแล้วจะอาลัยอาวรณ์อะไรมันนักหนา เห็นแล้วขัดหูขัดตาจริง ๆ” คนที่นั่งข้าง ๆ หันมาตวาดบอกอย่างหงุดหงิด
นี่สินะความจริงที่ต้องเผชิญ… ที่ผ่านมาฉันมัวแต่ติดอยู่ในความฝัน
“ถ้าไม่ใช่เพราะมินฉันไม่มีทางกลับมา”
“ถ้าอย่างนั้นก็จำให้ขึ้นใจว่าฉันไม่มีทางปล่อยเธอกลับไปหามันอีกแน่ ๆ”
ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากจะพูดอะไรกับผู้ชายคนนี้ สิ่งที่ทำให้ต้องเลือกทิ้งคนรักคือน้องสาวไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้
นั่งรถนานนับชั่วโมงสุดท้ายก็มาถึงยังคอนโด ฉันรีบลงจากรถแต่ถูกมาลิครั้งแขนเอาไว้
“พรุ่งนี้เธอต้องไปกับฉัน”
“ไปไหน”
“ลองชุด”
“…”
“อะไรกันไปอยู่กับมันแค่ไม่นานลืมไปแล้วหรือไงว่ามีคู่หมั้น”
“ไม่ มิลาไม่หมั้นกับคุณ ไม่มีวัน” พยายามแกะแขนตัวเองออกจากการจับกุม ทว่ามาลิคกลับโน้มลงมากระซิบบอก ทำให้ฉันนิ่ง “หรือจะให้น้องสา
