เจ็บปาก เจ็บตัว...ความรู้สึกแรกหลังจากลืมตาตื่นนี่มันทรมานสิ้นดี ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมองเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงหน้าอย่างงวยงงก่อนจะเหลือบมองขึ้นด้านบนและเห็นคนที่กำลังหลับอยู่ พี่พายุนอนกอดฉันอยู่และเราคงอยู่ท่านี้กันมาทั้งคืน..ฉันหลับตาลงนึกถึงเรื่องวุ่ยวายเมื่อวานก่อนขยับแขนตัวเองออกจากเอวพี่พายุมาจับมุมปากตัวเองเบาๆ
"..."
ฉันค่อยๆลุกขึ้นและลงจากเตียงเดินออกมาเข้าห้องน้ำที่ข้างนอกห้องนอน เสื้อเชิ้ตที่ฉันกำลังใส่คงจะเป็นของพี่พายุเพราะตอนนี้ที่เขาใส่อยู่ลายเหมือนกันแป๊ะ ฉันมองใบหน้าด้านขวาตัวเองที่ยังแดงเป็นรอยตบจางๆอยู่ก่อนจะถกแขนเสื้อมาดูแขนช้ำของตัวเองต่อ...ฉันอยากออกไปจากที่นี่
ฉันรีบล้างหน้าล้างตาและดูเหมือนพี่พายุจะเตรียมพวกของใช้ไว้แล้วฉันเลยหาอะไรไม่ลำบาก ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงที่วิ่งออกมาจากห้องด้วยใบหน้าตื่นๆ พี่พายุหอบหายใจนิดๆ
"ทำไมออกมาไม่บอกพี่!?"
"หนูกำล
