ผมนั่งเท้าค้างมองคนที่กำลังเดินล่กไปมาภายในห้องของผมด้วยสายตาเอ็นดูจนอดจะยิ้มไม่ได้ หนูนิ่มยืนนิ่งกัดปากตัวเองก่อนจะหันมองผมหลังจากที่ยืนมองออกไปนอกระเบียงมองฝนที่กำลังตกกระหน่ำลงมาด้วยสายตาหนักใจ...ผมบอกแล้วฝนจะตกแล้วมันก็ตกจริงๆ ช่วงนี้พายุฤดูร้อนเข้าน่ะ
"พี่จะนอนรึยังอ่ะ"
"พี่ยังไม่ง่วง"
ผมตอบขณะที่ยังเท้าคางมองร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอนสีชมพูลายหมีในท่าเดิมพร้อมกระดิกขาหน่อยๆ หนูนิ่มจับมือกันไว้แน่นและคว่ำปากพร้อมเดินไปที่กระจกระเบียงอีกครั้ง ทรงผมเธอตอนนี้เข้ากับใบหน้าเธอชะมัด...จากที่น่ารักน่าแกล้งอยู่แล้วเจอหนูนิ่มลุคนี้ทำเอาผมยิ่งโคตรอยากจะทำให้ร้องไห้ยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่า
"มาตกอะไรวันนี้.."
เสียงใสบ่นเบาๆก่อนที่ผมจะลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปกอดเธอจากด้านหลังพร้อมกับซุกใบหน้าลงที่ซอกคอเพื่อดมกลิ่นแป้งหอมๆจากตัวเธอทำเอาคนตัวเล็กกว่าสะดุ้งและหันมาดันผมออกแทบจะทันที ผมเลิกคิ้วพร้อมเอี
