ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไปแต่มันก็เหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น ฉันยังคงเป็นเบ๊ให้พี่พายุเหมือนเดิมและวันนี้ก็วันเสาร์อีกแล้ว...มันเป็นวันที่พี่เขามารับฉันให้มาเฝ้าตัวเองซ้อม ไม่ใช่มาเฝ้าเขาสิจะพูดให้ถูกก็คือมานั่งเฝ้าโทรศัพท์เขา หลังจากวันที่ฉันเริ่มชัดเจนในความรู้สึกตัวเองแต่ฉันก็ยังไม่ได้รู้ว่าพี่พายุรู้สึกยังไง
แต่จะบอกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยก็คงไม่ได้..
"พี่ไปซ้อมเถอะนะ เดี๋ยวโค้ชก็มาตามพี่อีก"
ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัดพร้อมกับพยายามดันคนที่พยายามซุกไซร้ซอกคอออกห่าง พี่พายุคำรามใส่อย่างขัดใจก่อนจะยอมพลักตัวออกห่างจากฉันที่กำลังนั่งอยู่บนพนักโซฟาหลังจากโดนอุ้มลอยมานั่งตรงนี้โดยคนตัวสูงตรงหน้า
"ยังไม่อิ่มเลย"
"แต่พี่จะทำให้คอหนูแดงไปกว่านี้ไม่ได้นะคะ"
ฉันว่าพร้อมจับรอบคอตัวเอง ดีหน่อยที่บอกเขาก่อนแล้วว่าไม่ให้ทำรอบบริเวณต้นคอ...เขาเลยทำลึกเข้าไปแทนไง
"แต่พี่ยังกินหนูไม่อิ่ม" เอาแต่ใจ ฉ
