สองสาวน้อย

อยากรู้อยากเห็น

โดยที่แก้วใสแทบไม่มีโอกาส จะได้ทำแบบนั้นเลย แม้เธอจะอยากรู้อยากลองดูบ้าง แต่ก็ต้องเก็บกลั้นมันเอาไว้ในใจ

แต่ความต้องการภายใน และความอยากรู้ อยากลอง...ที่ว่ามานี้

สำหรับเด็กที่กำลังอยู่ในวัยแตกเนื้อสาว อย่างบัวรินและแก้วใส คงมิอาจมีใครห้ามไปตลอดได้หรอก

เพราะพอถึงเวลาหนึ่ง เมื่อพวกหล่อนพร้อม ก็จะต้องถูกเชยชิมจากบุรุษเพศ เป็นแน่

“งั้นเธอก็อด...วันนี้แหละ! ฉันจะต้องไปเจอหน้าตาลุงนั่นให้ได้ แล้วเธอก็ต้องเงียบ ๆ ไว้ด้วยนะ ห้ามไป

บอกใคร ถ้ายายฉันถาม...ก็บอกไปว่า ฉันไปหาเพื่อนที่หมู่บ้านอื่นนะ”

“ก็ได้ ๆ แต่...บัวอย่าลืม กลับมาเล่าให้ฟังบ้างนะ ว่าลุงทินคนนั้น ทั้งหล่อทั้งเท่ เหมือนที่เขาว่ากันจริงมั้ย”

“เออน่า...ฉันไปหละ!”

เมื่อตกลงกันเสร็จ สองสาวเพื่อนสนิทต่างก็แยกย้ายกันไป

แก้วใสก็รีบกลับบ้าน เพราะจะต้องไปติวหนังสือสอบ ตามที่แม่เธอนัดครูเอาไว้

ส่วนบัวรินน่ะหรือ เธอไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยกับใครเขาหรอก เพราะยายไม่มีเงินส่งเสีย บวกกับตัวเธอเอง ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งวุ่นวายกับการเรียนเท่าไหร่นัก

วัน ๆ จึงได้แต่เที่ยวเล่น ไปไหนต่อไหน ได้แบบตามใจตัวเอง

พอตกเย็น ก็ไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านชาบูหมูกระทะไปเรื่อยเปื่อย

บัวรินเดินกลับบ้าน เพื่อไปแอบเอาจักรยานโดยไม่ให้ยายของเธอรู้

จากนั้น เธอก็รีบปั่นไปยังหมู่บ้านเนินใหญ่ที่อยู่ถัดไปจากหมู่บ้านของเธอ เพียงแค่ไม่ถึงสามกิโลเท่านั้น

เด็กสาวใช้วิธีการ ถามคนที่ผ่านไปมาเรื่อย ๆ ถึงบ้านของลุงสุทิน ซึ่งตั้งอยู่บริเวณท้ายหมู่บ้าน จนกระทั่งเธอปั่นมาถึง ในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของวันนั้น

บัวรินเอาจักรยานไปจอดไว้ ตรงใกล้ ๆ พุ่มไม้ที่ล้อมรอบทางเข้าบ้านของลุงสุทินสุดหล่อ ผู้เป็นที่ร่ำลือถึงรสสวาทและลิ้นร้ายกาจของเขา

ที่ด้านหน้ามีประตูรั้วสีขาวกั้นอยู่ และเปิดเอาไว้เป็นช่องแบบพอดีตัว ราวกับว่า วันนี้เจ้าของบ้านกำลังมีแขก ยังไงยังงั้นหนะ

บ้านสวนของลุงสุทิน ดูร่มรื่นน่าอยู่ และมีไม้ยืนต้นนานาพันธุ์ปลูกไว้มากมาย จึงเหมาะแก่การอำพรางตัวเป็นอย่างดี

เด็กสาวหน้าใสจึงรีบตัดสินใจ แอบย่องเท้าแบบเบา ๆ ผ่านหน้าประตูรั้วบ้าน เข้าไปในบริเวณภายในทันที

เธอหลบหลีก ไปตรงนั้นทีตรงนี้ที มุมนั้นบ้าง มุมโน้นบ้าง หวังแค่จะได้แอบส่องใบหน้าหล่อคมสัน

ของลุงทินผู้เป็นเจ้าของบ้าน ให้หายสงสัยเท่านั้น

บัวรินเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ จนใกล้ถึงตัวบ้านไม้สักยกพื้นเรือนงาม

แต่ทุกอย่างรอบตัวก็ยังเงียบสงบ เสมือนว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน ยังงัยยังงั้น