คชาพาเธอมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ไกลจากออฟฟิศนัก ตอนแรกเขาชวนเธอนั่งทานร้านชาบูที่ใต้อาคารที่ออฟฟิศของเขาตั้งอยู่เพราะว่าได้ทานเร็วให้สมกับความหิว แต่พราวดาวตาไวเห็นนิมิตกับกลุ่มเพื่อนในบริษัทนั่งทานกันอยู่เลยส่ายหัวดิก ลากเขามากินร้านอื่นแทน
เธอบอกแค่ว่าไม่ทานอะไรร้อนๆ แต่ความจริงนั้นย้ายร้านเพราะกลัวว่าเขาจะอึดอัดที่เจอลูกน้องกับหลานและอยากทานกันเงียบๆ ตามลำพัง ไม่อยากประกาศตัวเท่าใดนัก คนที่เธออยากให้รู้ความสัมพันธ์ที่มีกับเขาที่สุดคือเลขานุการของเขาเท่านั้น เสียดายตอนที่เธอเดินจูงแขนเขาออกมาจากห้องทำงาน ไม่เจอเลขาของเขาเสียแล้ว
“นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอะไรเรา หิวมากจนเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่าสักหน่อยค่ะ”
“งั้นเครียดอะไร อย่าบอกนะว่าเรื่องเลขาอา... เคยบอกแล้วนี่ว่าไม่มีอะไร”
เธอไม่เซ้าซี้เรื่องนั้นอีกหรอกเพราะเคยถามเขาแล้วคำตอบก็พอใจแล้ว พูดบ่อยๆ มันจะกลายเป็นจู้จี้น่ารำคาญ
“ไม่ติ
