ตุบ!
"กรี๊ด! เจ็บนะ!"
ยัยนั่นอวดครวญ เมื่อผมทุ่มร่างเธอลงกับโซฟากลางห้องรับแขก หลังจากที่แบกเธอขึ้นมาจากโรงจอดรถ ผมถาโถมตัวลงไปทาบทับร่างบางไว้ไม่ให้เธอดิ้นหนีเอาตัวรอดได้
"อยู่นิ่งๆ "
"ก็ปล่อยก่อนสิ มาทับตัวพี่ไว้ทำไม"
"สิ่งที่ผมพูดมันเข้าหูพี่บ้างไหม หรือความอยากมันทำให้หูหนวกตาบอด"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของพี่สักหน่อย ทำไมต้องมาเดือดร้อนเรื่องของพี่"
"ต้องเป็นก่อนใช่ไหมถึงจะเดือดร้อนได้...ห๊า!"
ยัยนั่นจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าหงิกงอ แขนเรียวพยายามขัดขืนและหาทางรอดจากการพันธการจากผมอยู่ ข้อมือทั้งสองข้างถูกผมตรึงเอาไว้ด้วยมือที่กำแน่นและกดลงกับเนื้อโซฟา จนแทบจะจมหายไปกับความนุ่มของโซฟา
"ปล่อย!"
เสียงแวดๆ แสบหูในตอนแรก เริ่มอ่อนลงจนจับใจความของคำพูดแทบไม่ได้ ผมพึ่งรับรู้ได้ว่าตอนนี้ร่างกายของเราสองคนแนบชิดกันขนาดไหน แทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันได้เลย
ข้อมือ
