คลั่งรักยัยรุ่นพี่(Crazy in love)

EP.8

"อ้าว! ไอ้นี่...หรือมึงจะเอา"

คำนี่เริ่มไม่ใช่ผมแล้ว เริ่มเป็นไอ้ตงเองแล้ว ห้าวกว่าผมก็มันนี่แหละ มันจ้องไอ้บ้านั่นจนทุกคนในกลุ่มถอยลนลาน บทจะเอาเรื่องขึ้นมา ไอ้เบตงของผมก็มาเฟียดีๆ นี่เอง

"พวกมึงทำร้ายลูกค้า กูจะร้องเรียน"

"ร้องเลย! แต่มึงอย่าลืมคิดเผื่อเอาไว้ด้วยนะ ว่ามึงจะเอาข้อหาไหน ทะเลาะวิวาท มั่วสุมยาเสพติด หรือคดีข่มขืนกระทำชำเรา ถ้าเล่นกับกู กูจะยัดให้เป็นรางวัลทั้งหมดเลย"

เจ้าพวกนั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เริ่มสั่นไปตามๆ กัน ด้วยเชื่อว่าคำพูดและแววตาของคนตรงหน้า ไม่ได้พูดเล่นแบบติดตลกแน่นอน สายตาและสีหน้าที่ดูน่ายำเกรง ผิดจากเดิมที่ขี้เล่นขำขัน ราวกับเป็นคนละคนกัน ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าที่จะต่อกร

"กูจะฟ้องเจ้าของร้าน"

"เออ! กูเนี่ยแหละเจ้าของร้าน ส่วนไอ้นั่นเพื่อนกู เชิญมึงฟ้องได้เต็มที่ มาดิ...มึงจะฟ้องอะไร"

เจ้าพวกนั้นถึงกับหน้าเหวอ ใบ้กินกันทั้งแก๊ง เบตงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะควักเงินออกมามัดหนึ่ง แล้วโยนใส่หน้าไอ้หมอนั่น จนมันรีบรับแทบไม่ทัน

"ไปซ่อมหรือซื้อโทรศัพท์ของมึงซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากร้านกู และก็อย่าเที่ยวปากดีแทะโลมผู้หญิงในที่สาธารณะอีก เพราะไม่งั้นมึงอาจจะโดนส้นตีน ถ้าคนที่เป็นเจ้าของหล่อนได้ยินเข้า ออกไป!"

"ครับๆๆ ขอโทษครับเฮีย ไปเดี๋ยวนี้ครับ"

พูดเสร็จพวกมันก็รีบแจ้นกลับบ้านจนหางจุกตูด ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับมามอง

"หน็อย...ทีงี้เรียกเฮีย ไอ้สัตว์เอ๊ย"

"พอได้ยังมึงอ่ะ"

"ถ้ามึงไม่ห้ามกูนะ...หื้ม!"

"มึงได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้ม"

"เฮ้ย! ต้องพวกมันดิ ไม่ใช่กู"

"ถุย! แหกตาดูส้นตีนพวกมันดิ มีกี่ส้นตีน มึงมีแค่ 2ส้นตีน จะเอาอะไรไปสู้พวกมัน ทำอะไรคิดให้มันรอบคอบกว่านี้หน่อย ไม่ใช่เอาอารมณ์เป็นใหญ่ หึงเชี่ยอะไรขนาดนั้นวะ เจ้าพวกนั้นมันก็เป็นแค่แฟนคลับ"

"ใครหึง?"

"เถียงดิ...กูจะได้เอาหมัดยัดปากเข้าให้ เมื่อกี้ใครกันที่มันคลั่งเป็นหมาบ้าวะ...ห๊า! ไอ้หมาโช!"

"กูไม่ได้หึงโว้ย!"

"หุบปากเลย! มึงกลับไปจัดการเลยนะ ก่อนที่มึงจะโดนหมาตัวอื่นคาบไปแดก หึ่ย!"

มันคงเหลืออดกับผมจริงๆ ถึงได้แยกเขี้ยวใส่และสะบัดตูดหนีผมแบบนั้น ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หรือผมจะกลายเป็นหมาน้อยของยัยนั้นไปแล้วจริงๆ โอ๊ย...เครียดว่ะ

พอกลับมาถึงห้องผมก็อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่ก่อนจะนอนผมก็อดไม่ได้ที่จะแอบมาส่องดูว่ายัยนั่นอยู่ในห้องหรือเปล่า หลังเลิกเรียนผมส่งข้อความบอกเธอแล้วว่าผมจะกลับดึก ไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อ พอกลับมาถึงผมก็เข้าห้องเลย และยังไม่ได้เจอยัยนั่นตั้งแต่กลับมา แต่แล้วผมก็ต้องแปลกใจ เพราะไม่ว่าผมจะแพนกล้องไปมุมไหน ก็ไม่เห็นเธออยู่ในห้องเลย ส่องทุกซอกทุกมุมก็เจอแต่ความว่างเปล่า

"หายไปไหนวะ"

กึกๆ แก๊งๆ กริ๊งๆ

จนกระทั่งได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องครัวแว่วเข้ามาในหู ผมจึงรีบถอดหูฟังเพื่อฟังให้ชัดเจน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปตามทิศทางของเสียง

"ดึกป่านนี้แล้ว ทำอะไรอยู่วะ"

พอเดินมาถึงห้องครัว ภาพที่ผมเห็นคือพี่นุ่มนิ่มกำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะทำอาหาร มือเรียวข้างหนึ่งจิกเกร็งกับขอบโต๊ะ ส่วนอีกข้างก็ขยำชายกระโปรงชุดนอนตัวบางสุดวาบหวิวจนแน่น เนื้อผ้าถึงกับยับยู่ยี่ พลางนิ่วหน้าหลับตาแหงนหน้าขึ้นฟ้า ราวกับกำลังทรมานกับอะไรสักอย่าง อีกทั้งขาเรียวทั้งสองข้างก็เบียดชิดหนีบติดกัน เอวบางก็ร่อนส่ายไปมาเบาๆ

"พี่นุ่มนิ่มเป็นอะไรรึเปล่า"