"อย่าทำให้หนูลำบากใจสิคะ วันนั้นหนูก็ไปหาแล้วไง"
ผมเดินออกมาช้าๆ ก่อนจะพิงหลังกับผนัง เพื่อแอบฟังเสียงของคุณที่กำลังคุยโทรศัพท์ ถ้ามันไม่แปลกผมก็คงไม่ตามมาแอบฟัง ผมไม่รู้ว่าปลายสายคือใคร ทำไมพี่นุ่มนิ่มถึงต้องแอบหนีมาคุยตรงบันไดหนีไฟแบบนี้ แล้วท่าทางออดอ้อนกับเสียงหวานหยดย้อยนี่มันหมายความว่ายังไง
"ช่วงนี้หนูเรียนเยอะค่ะ ไปหาบ่อยๆ ไม่ได้หรอก ถ้าคิดถึงก็ต้องอดทนนะคะ"
บทสนทนาของเธอทำให้ผมเผลอบดกรามแน่นแบบอัตโนมัติ คำพูดคะขาชัดถ้อยชัดคำ ทั้งพูดพร่ำว่าคิดถึงแบบนี้ มันต้องไม่ใช่คนธรรมดา
"เย็นวันนั้นหนูก็ไปหาแล้วไงคะ วันนี้จะให้ไปอีกเหรอคะ...คิดถึงสิ คิดถึงใจจะขาดแล้วเหมือนกันค่ะ"
เย็นวันนั้นคือวันไหน ผมครุ่นคิดตามคำพูดของเธอ ก่อนจะนึกถึงภาพวันที่ตัวเองยืนตากฝนเป็นเจ้างั่ง วันที่เธอผิดนัดผม นัดสำคัญที่ผมตั้งใจจะพาเธอไปออกเดท แต่เธอบอกว่าลืมสนิท ที่แท้ก็แอบไปหากิ๊กนี่เอง
อยู่ๆ หัวใจของผมก็บ
