"สวัสดีค่ะ คุณทรงชัย"
คุณแม่เอ่ยทักท่าน ท่านก็ยิ้มให้คุณแม่ตามมารยาท ส่วนคนที่ยืนข้างๆ ก็ไหว้แม่ผมอย่างนอบน้อมน่ารัก ผมจึงยกมือไหว้เจ้าสัวบ้าง แต่ท่านกลับหันหน้าหนีไปทางอื่น ราวกับไม่อยากรับไหว้ผม ผมยอมรับว่าหน้าเจื่อนไปเหมือนกัน
"นี่โชติรุจ ลูกชายเอมเองค่ะ หนูนีรชา มางานกับคุณพ่อด้วยเหรอลูก"
"ค่ะ คุณอา"
ที่จริงต้องเรียกคุณแม่นะ ผมแอบขัดใจเล็กน้อย แต่ก็ได้แค่แอบเถียงอยู่ในใจ ท่าทางเชิดหยิ่งราวกับทำเป็นไม่รู้จักผมแบบนี้ ชั่งบีบหัวใจผมเหรอเกิน คิดแล้วก็สมน้ำหน้าตัวเอง นี่ถ้าผมเชื่อใจเธอและถามเธอสักคำ ผมก็คงไม่ต้องมาเจ็บซ้ำเจ็บซ้อนแบบนี้
"สวัสดีครับ คุณพ่อตา"
ความเจ็บปวดทั่วทั้งหัวใจ ทำให้ผมกล้าที่จะเสี่ยงตายเรียกท่านเจ้าสัวออกไปแบบนั้น จนคุณแม่หันมามองหน้าผม และหันไปมองหน้าท่านเจ้าสัวสลับกันไปมา แต่ผมสนสายตาของลูกสาวท่านมากกว่า เพราะเธอมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง ที่ฉายชัดจนผมเองก็ยังรู้สึ
