หลังจากนั้นชีวิตที่พลิกผันของผมก็เริ่มต้นขึ้น ผมกลายเป็นไอ้ขี้เมาหยำเป สนุกกับการดื่มและเที่ยวไปวันๆ หลังจากวันนั้นผมก็ขี้ขลาดเกินกว่าที่จะหันไปมองหน้าเธอ ผมออกบ้านแต่เช้าและเมากลับมากลางดึกทุกวัน เหตุผลก็เพื่ออยากจะลืมความเจ็บปวดในวันนั้นไปซะ ผมไม่อยากมีเธอในชีวิตอีกต่อไปแล้ว มันเจ็บปวดและทรมานเกินไป
"คุณโช! คุณโชคะ"
"อย่ามายุ่ง ออกไป! "
ผมออกแรงผลักเธอให้ออกห่าง เมื่อเธอพยายามที่จะเข้ามาพยุงร่างของผมที่กำลังเมามายกลับมาเช่นทุกวัน แต่คืนนี้เธอออกมารอรับผมถึงหน้าห้อง และพยายามจะประคองผมเข้าห้อง แต่ผมกลับไม่อยากเห็นหน้าเธอ
"ทำไมดื่มทุกวันแบบนี้คะ เมาทุกวันไม่ดีนะ"
"เรื่องของผม ผมจะดื่ม...ใครจะทำไม"
"แต่มันทำลายสุขภาพ พี่เป็นห่วง"
"เหอะ...เป็นห่วงเหรอ จะมาเป็นห่วงผมทำไม ห่วงในฐานะอะไร เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"พี่...."
ผมจ้องใบหน้าสวยที่มองหน้าผมด้วยแววตาสั่นระริก ในดวงตาของเธอ
