"เฮียโช"
ขณะที่พวกผมกำลังคุยกันเรื่อยเปื่อย ก็มีแขกมาเยือนถึงถิ่น ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โดยมีพี่นุ่มนิ่มกอดแขนผมเอาไว้ และคนที่มาเยือนก็ไม่ใช่ใคร ก็คือไอ้คนที่ประเคนส้นตีนใส่ผมนั่นเอง
"มึงจะเอาอะไรอีก มึงไม่จบเหรอ"
"ผมมาขอโทษเฮียครับ"
เสียงอ้อแอ้ทำให้ผมใจอ่อนยวบ ไม่ใชเพราะมันเสียทีเดียว แต่เป็นสาวน้อยที่หลบอยู่ด้านหลังมัน คนที่ได้ชื่อว่าเป็นต้นเหตุของเรื่อง ผมนั่งลงที่เดิม พี่นุ่มนิ่มและไอ้ตงก็นั่งตาม
"นั่งสิ หรือจะยืนค้ำหัวกูอยู่อย่างนั้น"
เด็กนั่นเดินมานั่งลงก่อนจะนิ่วหน้า เพราะอาการก็สาหัสไม่แพ้กัน
"ผมขอโทษเฮียนะครับที่เข้าใจผิด ผม..."
"หูหนวกตาบอดชั่วขณะเพราะแรงหึงหวง" ผมตอบแทนมัน
"ครับ" มันยอมรับสั้นๆ แมนๆ
"เออ...กูเข้าใจ กูก็เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ควรมีสติมากกว่านี้ ไม่ใช่มาถึงก็ซัดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย"
"น้องดาขอโทษค่ะ น้องดาเองก็ผิด ที่เข้าใจทุกอย่างผิดไป จนมันเกิดเรื่อง"
น้
