อรุณหมอก
อากาศยามเช้าต้นฤดูหนาวช่างเย็นจับใจ รุ่งอรุณใหม่ คือสัญลักษณ์แห่งการเริ่มต้นอีกวันหนึ่ง แม้นปราศจากแสงตะวันเพราะหมอกหนาปกคลุม แต่ทว่าชีวิตกลับยังคงต้องเดินต่อไป
"หนาวจัง..." บนฟูกหนาสีบริสุทธิ์กลางไร่เหนือยังคงมีหนุ่มสาวโอบกอดคลอเคลียกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนมหึมา ใบหน้าหวานละมุนซุกแนบอกอุ่นเปลือย รสาพึมพำขณะที่มือหนาของสามีหนุ่มซุกซนขยับขึ้นมาถอดชุดนอนของเธอออก
"คุณสิงห์..." อาการไม่เต็มตื่นสะลึมสะลือจึงไร้แรงขัดขืน ปล่อยเขาปลดเปลื้องอาภรณ์ตามใจปรารถนา กายกำยำพลิกขึ้นมาคร่อมร่างบอบบาง
"อย่าทำเสียงแบบนี้ มันทำให้ฉันอดใจไม่ไหว..." เขากระซิบเสียงแหบ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียรอบเต้านมขาวอวบขึ้นมายังลำคอระหง
"อื้อ! คุณสิงห์จะทำอะไรคะ?" รสาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา สัมผัสได้ถึงสองกายเปลือยแนบชิด
"ก็เมื่อคืนเธอไม่ยอมให้ฉันทำ ฉันก็เลยต้องตื่นมาทำตอนเช้าไง" อากาศหนาวเย็นไม่ใช่อุปสรรค ภายใต้ผ้า
