“ถึงแล้วจ้า...บ้านไร่อันแสนอบอุ่นของฉัน”
ตวงพรพูดพลาง เลี้ยวรถขับเข้าไปจอดยังลานจอดข้าง ๆ บ้าน ก่อนจะช่วยเพื่อนสาวยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตลงจากเบาะด้านหลัง แล้วแนะนำให้แซมมี่รู้จักกับบรรดาเครือญาติทั้งหลาย
“นี่แม่ฉัน ส่วนนั่นก็น้า...นู้นลุง...แล้วก็ป้า...”
“สวัสดีค่ะ...สวัสดีค่ะ...ทุกคน”
เด็กสาวแสนสวยจากเมืองกรุง ก้มศีรษะยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่ของตวงพรอย่างน้อบน้อม แม้ภายในใจเธอนั้น อยากจะกระโดดลงไปเล่นน้ำในลำธารใส ๆ ที่อยู่ข้างบ้านใจจะขาด แต่ลูกคุณหนูอย่างเธอ ก็ต้องสงวนท่าทีเอาไว้
“แม่...แล้ว...พ่อเฒ่าล่ะ พ่อเฒ่าอยู่ไหน”
“นู้นแหนะ...นอนอยู่ในบ้านน่ะ แกเพิ่งจะกลับมาจากขนำตอนหัวเช้าน่ะ เห็นบอกว่าจัดการกับหัวขโมยได้แล้วอะไรประมาณนั้น”
“ใครเหรอ?...พ่อเฒ่าน่ะ”
แซมมี่กระซิบถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ...คุณตาของฉันเองแหละ คนใต้เขาเรียกกันว่าพ่อเฒ่าน่ะ”
“อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่...เอ่อ...ห้องน้ำอยู่ตร
