อาชาหลงเหยื่อ

"ความรัก...ใคร ๆ ก็บอกว่าเป็นสิ่งสวยงาม แต่ความรักที่สวยงามนั้น มันอาจจะไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคน เพราะสำหรับบางคน ความรักมันก็ไม่ต่างอะไรกับบาดแผลที่ไม่มีวันหาย รักที่เคยเทิดทูลสุดท้ายมันกลับเป็นสิ่งที่ผลักฉันลงเหวด้วยมือของคนที่ฉันรักมากที่สุด ความรักที่ไม่มีความเชื่อใจ...มันก็ไม่ต่างอะไรกับการทรมานตัวเองไปวัน ๆ" @ปัจจุบัน >> ทัณฑสถานหญิง “ ขอให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีนะ แล้วอย่ากลับมาอีกล่ะ” “ค่ะ” ผู้คุมหญิงยิ้มให้ฉัน ก่อนจะเปิดประตูเหล็กที่อยู่ตรงหน้าออก ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตู เสียงแกร๊กสุดท้ายดังก้องในโสตประสาท ราวกับมันปลดพันธนาการที่พันธนืบมานานนับปี แต่แทนที่จะรู้สึกโล่ง ฉันกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า โลกข้างนอกเหมือนจะหมุนช้าลงในวินาทีที่เท้าของฉันก้าวพ้นธรณีเหล็ก แสงแดดแรกที่กระทบผิวหน้าแสบตาแสบใจ ฉันหรี่ตาลง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ไม่รู้ว่าตัวเองควรดีใจหรือเสียใจ เพราะสิ่งที่รออยู่ข้างนอก...อาจไม่ใช่อิสรภาพ แต่อาจเป็นโซ่เส้นใหม่ ที่ไม่มีใครมองเห็นมันเลยก็ได้ เสียงประตูเหล็กของเรือนจำปิดลงด้านหลังฉัน พร้อมเสียงคลิกเบา ๆ ที่ยังคงดังก้องอยู่ในใจราวกับตราตรึงไว้ตลอดชีวิต ฝนยังคงตก...เหมือนวันนั้นไม่มีผิด ฉันหายใจลึก...พยายามก้าวเดินออกมาสู่โลกภายนอกที่ไม่รู้ว่าจะต้อนรับฉันด้วยอะไร แต่สิ่งที่รออยู่ตรงประตูแรกของเสรีภาพ...กลับไม่ใช่ความหวัง แต่เป็นเขาคนที่ส่งฉันเข้าคุกด้วยมือของเขาเอง “อาชา” เขายืนพิงรถคันดำสนิท ใบหน้าเรียบนิ่งไม่เผยอารมณ์ใด ๆ ดวงตาคมกริบคู่นั้นสบเข้ากับฉันอย่างจงใจ ใจฉันเต้นแรง...ไม่ใช่เพราะดีใจ...แต่เพราะความหวาดกลัว ความรู้สึกเจ็บลึกในวันนั้นโลดแล่นเข้าสู่หัวใจฉันอีกครั้ง “...มาทำไม?” ฉันเอ่ยเสียงเบา ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ หนึ่งปีที่ฉันต้องอยู่ในธรณีเหล็กนั้น ความลำบาก ความอัปยศที่เขามอบให้มันยังคงฝังลึกในหัวใจของฉัน “มารับนักโทษออกจากคุกไง” เสียงเขาตอบเรียบ ๆ แต่คำพูดนั้นแทงลึกยิ่งกว่ามีดคมๆเสียอีก “เฟย์จะกลับบ้าน” “เธอคิดว่ายังจะมีใครรออยู่อีกหรือไง หนึ่งปีที่ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเธอเลย มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ” "แต่อย่างน้อย เฟย์ก็ยังมีพ่อแม่" “ใครเขาจะเอาคนขี้คุกอย่างเธอกลับไปให้อับอายวงค์ตระกูล” "ถึงจะไม่มีใคร เฟย์ก็ไม่ไปกับคุณ" "ฉันไม่ได้ขออนุญาตเธอ แต่ฉันมาคุมตัวเธอให้ไปชดใช้หนี้!" "อาชา!!" “ขึ้นรถ” เขาพูดตัดบท ไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดอะไรต่อ "ไม่..!" “จะขึ้นเองดีๆหรือจะให้ฉันลากเธอขึ้นไป” ฉันลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะยอมก้าวขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับอย่างเงียบงัน ความเงียบในรถทำให้บรรยากาศมันน่าอึดอัด “จะพาเฟย?ไปไหน...” ฉันถามเบา ๆ ขณะมองทางข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่ตอบ...จนกระทั่งรถแล่นออกจากตัวเมือง...และจอดที่คอนโด สถานที่ที่ฉันเคยอยู่ในฐานะ 'คนรัก' แต่ตอนนี้...กลายเป็น 'คุกใหม่' ที่เขาสร้างเอาไว้ด้วยมือของเขาเอง “ลงไป” เขาพูดห้วน ๆ แต่ฉันยังไม่ขยับ เขาจึงโน้มตัวมาใกล้ฉัน เสียงกระซิบของเขาเย็นเฉียบยิ่งกว่าสายฝน "พาเฟย์มาที่นี่ทำไม?" “เธอหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วเฟย์...เพราะตั้งแต่นี้ไป ชีวิตของเธอจะอยู่ในกรงขังของฉัน...” “ศาลตัดสินแล้วว่าเฟย์ไม่มีความผิด หนึ่งปีที่เฟย์อยู่ในนั้น หนึ่งปีที่ติดคุกฟรี มันยังไม่พออีกเหรอ” “ศาลตัดสินเพราะหลักฐานมันไม่เพียงพอ ..แต่เธอหนีความจริงไม่พ้นหรอก เธอเป็นหนี้ฉัน…เป็นหนี้เลือด เป็นหนี้ชีวิตน้องสาวฉัน แค่ติดคุกปีเดียว มันไม่พอหรอก ทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจ เธอต้องชดใช้ความเจ็บปวดนั้นด้วยตัวเอง” สายตาของเขามีแต่ความเกลียดชัง ไม่มีอีกแล้ว...ผู้ชายคนที่เคยรักฉันอย่างสุดหัวใจ... “ลงไปซะ...แล้วอย่าหวังว่าจะมีอิสระอีก” ฉันเปิดประตูลงจากรถ กำลังจะก้าวเดินต่อ แต่เสียงทุ่มของเขาพูดขึ้นเสียก่อน "เดินให้ห่างจากฉันหน่อย สภาพเธอตอนนี้มันน่าสมเพชเกินกว่าจะเดินใกล้ฉัน" ฉันได้แต่ขมตาลงช้าๆ ถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้น ก่อนจะหยุดฝีเท้าลง ให้เขาได้เดินนำฉันออกไป เมื่อก่อนเคยเดินข้างกัน จับมือกัน แต่ตอนนี้กลับต้องยืนมองเขาเดินห่างออกไปอย่างไร้เยื่อใย น่าสมเพชตัวเองที่ยังมีความหวัง ..หวังว่าเวลามันจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง แต่เปล่าเลย ไม่ว่าฉันจะใช้เวลาชดใช้ความผิดในสิ่งที่ฉันไม่ได้ก่อไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่เคยคิดที่จะให้โอกาสกัน ไม่ให้ฉันได้พิสูจน์ตัวเองด้วยซ้ำ