เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเนสิตาเหลือบมองหน้าจอเห็นชื่อฐากูรปรากฏขึ้นเธอกดรับด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะคุณฐา นึกยังไงโทรหาเนสก่อนคะ หรือว่าคิดถึงจนทนไม่ไหว” เนสิตาทักทายเสียงหวาน
“ผมอยากถามว่าอยากได้องุ่นไปกินไหมพอดีองุ่นที่คุณชอบเพิ่งตัดเสร็จและพรุ่งนี้คนงานจะเอาไวน์ไปส่งโรงแรม”
“คุณฐามาด้วยไหมคะ” เธอแอบหวังว่าเขาจะเข้ามากับคนงานด้วย
“ผมต้องดูคงงานเอาองุ่นลงแปลง”
“เนสลืมเลยค่ะ คุณฐาคงยุ่งมากใช่ไหม”
“ครับ ต้องปลุกองุ่นและต้องเตรียมไปออกบูทด้วยก็เลยยุ่งเป็นสองเท่าน่ะ”
“ทำงานหนักก็พักบ้างนะคะ เนสเป็นห่วงคุณฐาจัง”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกผมชินแล้วกับงานหนัก ถ้าคุณไม่อยากได้อะไรผมวางสายก่อนนะจะต้องทำงานต่อ” ฐากูรกลัวว่าถ้าคุยกับเธอต่อเขาจะใจอ่อนและเป็นคนขับรถเอาของไปส่งที่กรุงเทพแทนคนงาน
“เนสเข้าใจค่ะ อย่าหักโหมมากเกินไปนะคะ ฝันดีค่ะ” เธอตอบกลับไปอย่างใจเย็น พยายามซ่อนความรู้ส
