เมื่อถึงวันนัดพสุธาไปรับฉัตรชฏาที่หน้าปากซอยตามที่เธอนัดไว้ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางไปที่สนามบินดอนเมือง ซึ่งเป็นสถานที่ที่พสุธานัดกับมารดาและคุณยายของเขาเอาไว้ การเดินทางที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้มันทำให้ทั้งสองคนต่างกังวลไม่น้อย ขอให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ นี่คือคำขอของฉัตรชฏา
“หวังว่าจะรอดนะ” พสุธาเอ่ยด้วยความกังวล
“เรามาเต็มที่กันเถอะค่ะ หวังว่าท่านจะไม่สงสัย และเชื่ออย่างสนิทใจว่าเราคือแฟนกันจริงๆ” ฉัตรชฏาภาวนาเช่นนั้น
“ผมก็หวังอย่างงั้น ไปกันเถอะ คุณแม่กับคุณยายถึงนานแล้ว” พสุธาบอกหญิงสาว ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตามกันไปเพื่อรอเข้าเกต
แม้ว่าเธอจะไม่ใช่แฟนจริงๆ ของเขาแต่สิ่งที่หน้าชื่นชมอย่างหนึ่งก็คือความเป็นสุภาพบุรุษของเขา เขารีบถือกระเป๋าให้เธอทันที ทั้งที่เธอบอกว่าไม่ต้องก็ได้ แต่เขาก็ไม่ฟังคว้ากระเป๋าของเธอไปถือให้จนได้ เธอจึงทำได้เพียงเดินตามเขาไปเงียบๆ เท่านั้น
เมื่อเจอหน้า
