หลายปีต่อมา
"ฮึก!ฮือๆๆ" เสียงร้องไห้ของแอลลี่เด็กน้อยวัยสามขวบที่เพิ่งวิ่งเล่นกับพี่ชายแล้วดันหกล้ม ด้วยความเจ็บทำให้เด็กสาวร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนคนเป็นพี่ต้องรีบวิ่งมาดู
"เจ็บเหรอ?" ไบรตั้นเอ่ยถามสายตาจ้องมองหัวเข่าเปรอะด้วยเลือดของน้องสาว
"ฮึก..อื้อ" แอลลี่ยกมือเช็ดน้ำตาพลางพยักหน้าตามไปด้วย
"หายเจ็บยัง?"
"...." เด็กสาวส่ายหน้าไปมามองพี่ชายที่กำลังเป่าแผลตรงหัวเข่าให้เบาๆ ไออุ่นจากลมปากทำเธอรู้สึกแสบเล็กน้อย
"ถ้างั้นใช้ผ้าพันไว้ก่อนเดี๋ยวพาไปให้คุณแม่ทำแผลให้" ไบรตั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกจากกระเป๋าจัดการพันรอบหัวเข่าให้น้องสาวพร้อมประคองแอลลี่ขึ้น
"เจ็บ..." แอลลี่ร้องบอกเหมือนยิ่งขยับมันก็ยิ่งเจ็บ
"คุณพ่อบอกว่ามันเจ็บได้มันก็ต้องหายได้แผลตรงหัวเข่าไกลจากหัวใจจะตายไป พอคุณแม่ใส่ยาวิเศษให้แอลลี่ก็จะหายเจ็บแล้วนะ"
"อื้อ.." แอลลี่พยักหน้าให้พี่ชายพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆให้
เมื่อเข้ามา
