เมียทระนง

ความหวัง...1

“ดาเคารพตาเสมอนะคะ แต่ดาบอกไม่ได้จริงๆ” ภิรดาเอ่ยออกมาด้วยความเครียด

“งั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ ปล่อยให้ข้าตายอยู่ที่นี่คนเดียวเถอะ อีกไม่นานข้าก็ตายแล้วแหล่ะ คนป่วยโรคมะเร็ง ไม่มีใครอายุยืนหรอก ส่วนเอ็งอยากจะปิดบังแบบนี้จนข้าตาย ข้าก็คงห้ามเอ็งไม่ได้เหมือนกัน” นายบูรณ์เอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่ว่ามันผู้นั้นจะเป็นใคร นายบูรณ์ก็จะต้องไปบอกมันมารับผิดชอบหลานสาวของท่าน เป็นผู้ชายซะเปล่า มีอย่างที่ไหน ทำผู้หญิงท้องแล้วไม่มีปัญญารับผิดชอบ เสียชาติเกิดจริงๆ ที่สำคัญอีกไม่นานนายบูรณ์เองก็คงจะจากโลกนี้ไป ห่วงเดียวที่เขาเป็นห่วงอยู่ก็คือหลานสาว ถ้าเขาไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ เขาคงจะตายตาไม่หลับแน่ๆ

“ตาอย่าทำแบบนี้สิจ๊ะ ดาไม่มีใครเลย ดามีแต่ตา ตาจะไล่ดาไปไหน” ภิรดากอดตาของเธอไว้ด้วยความกดดัน เธอรู้ว่าตาไม่ได้เกลียดเธอ แต่ที่ตาทำแบบนี้ก็เพราะต้องการให้เธอบอกเรื่องพ่อของลูกในท้อง

“ถ้าไม่บอกก็ออกไป” นายบูรณ์ยังยืนกรานเสียงแข็ง ถ้าหลานสาวเลือกที่จะปิดบัง ท่านก็คงไม่มีทางอภัยให้หลานสาวแน่ๆ ผู้หญิงตัวคนเดียว ไม่มีญาติที่ไหน จะมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงลูกคนเดียวได้ยังไง หนำซ้ำเขาเพิ่งรู้ว่าหลานสาวลาออกจากงานอีก แบบนี้จะเอาอะไรมาเลี้ยงเหลนที่กำลังจะเกิดมา ชายชราแค่อยากจัดการทุกอย่างให้หลานสาว ก่อนที่เขาจะจากโลกใบนี้ไป

“ตา อย่าบีบบังคับดาเลยนะ” ภิรดาขอร้องทั้งน้ำตา

“ถ้าไม่บอกว่าไอ้หมอนั่นคือใครก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกแล้ว” นายบูรณ์ยังเสียงแข็ง เขาไม่มีทางยอมหลานสาวอีกแล้ว แค่รู้ว่าต้องยอมเป็นนางบำเรอใครสักคนเพื่อหาเงินมารักษาตาขี้โรคอย่างเขา แค่นี้ก็เจ็บปวดมากแล้ว หากมีสักครั้งที่เขาจะทำอะไรเพื่อหลานสาวของเขาได้ เขาก็ต้องพยายามอย่างที่สุด เพื่อที่จะได้ทำมัน ไม่ว่าหลานสาวจะพูดอย่างไร แต่ตาคนนี้จะไม่ยอมถอยเด็ดขาด

“ก็ได้จ่ะตา ดาบอกก็ได้ เขาก็คือคุณนุ เจ้าของโรงงานที่ดาทำงานอยู่ค่ะ” เมื่อเห็นว่าตาของเธอมีทีท่าแข็งขืน และคงไม่มีทางเปลี่ยนใจ ภิรดาจำต้องยอมบอกความจริงออกไป แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการให้ภานุวัฒน์รู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์มากแค่ไหนก็ตาม

“เอ็งรออยู่ที่นี่แหล่ะ ตาจะไปหาไอ้ผู้ชายเลวๆ คนนั้นเอง” นายบูรณ์ตอบทันทีที่รู้ว่าใครคือพ่อของลูกในท้องหลานสาวของท่าน

“อย่านะตา พอเถอะตา เขาให้เงินดามาเพื่อจะจบทุกอย่างแล้ว อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีกเลยนะจ๊ะ” ภิรดากอดรั้งตาของตนเองไว้ ไม่ต้องการให้ตาไปวุ่นวายกับเขาอีก แต่ผู้เป็นตาหาได้ฟังไม่