หลังจากวันนั้นภริดาก็พาบุตรชายไปฝากเลี้ยงที่อื่น ทำให้ภานุวัฒน์ไม่สามารถมาหาบุตรชายได้ นางสาไม่ได้รับความไว้วางใจจากภริดาเหมือนในครั้งแรกแล้ว ทุกอย่างมันดูแย่ลงกว่าเดิมมาก ภานุวัฒน์คิดถึงบุตรชาย ในขณะที่บุตรชายก็คิดถึงบิดาไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่บิดามาหา เขาจะพาเด็กชายเล่นแบบที่เด็กผู้ชายเขาเล่นกัน แต่ตอนนี้มารดาผู้ทำแต่งานกลับแทบไม่มีเวลาดูแลและเล่นกับเขาเหมือนเดิม
แน่นอนว่าเด็กน้อยเริ่มมีอาการซึมอย่างที่ภิรดาไม่เคยเห็นมาก่อน บุตรชายที่เคยร่าเริงตอนนี้กลายเป็นคนเงียบๆ ไปโดยปริยาย มันทำให้แม่อย่าภริดาเริ่มทบทวนตนเองแล้วว่าสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องหรือไม่ ลูกต้องการพ่อ แต่คนที่ไม่ต้องการพ่อของลูกก็คือเธอ ถ้าเธอวางทุกอย่างได้ มันก็จะดีกว่านี้มาก เธอควรจะทำอย่างไรดี ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีคำตอบให้กับตัวเองในตอนนี้
“กินขนมมั้ยครับวายุ” หลังจากที่รับบุตรชายกลับมาจากสถานที่ที่เธอฝากเลี้ยงบุตรชาย ภิรด
