หลังจากที่กลับมาจากไปหาภานุวัฒน์ นายบูรณ์ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น และอาการป่วยของนายบูรณ์ก็เริ่มทรุดลงเรื่อยๆ ทำให้ภิรดาต้องเข้มแข็งและลุกขึ้นมาดูแลตา ลืมเรื่องผู้ชายใจร้ายอย่างภานุวัฒน์ไปชั่วขณะ
หลังจากนั้นเพียงหนึ่งเดือน นายบูรณ์ก็ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบ หลานสาวอย่างภิรดาเต็มไปด้วยความอ้างว้าง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะต้องมาถึงวันนี้ วันที่เธอต้องเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว และอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกใบนี้
ส่วนภานุวัฒน์นั้นก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แม้ว่าในใจจะคลางแคลงใจเรื่องที่นายบูรณ์มาบอกว่าภิรดาตั้งครรภ์ แต่เขาก็เลือกที่จะมองผ่านเรื่องนี้ไป เขาต้องเดินหน้าต่อ และมีความสุขกับพิมใจที่เดินทางกลับมาได้สองสามวันแล้ว แต่น่าแปลกเหลือเกินที่ความรู้สึกที่เขามีกับพิมใจ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทั้งที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน แต่กลับไม่มีความรู้สึกคิดถึง มีเพียงความรู้สึกเฉยชาเท่านั้น เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกันว่าทำไม
“ดูนุเปลี่ยนไปนะคะ มีใครแอบอยู่ในใจหรือเปล่า” พิมใจเอ่ยถามคนรักด้วยรอยยิ้ม เชิงล้อเล่น แต่เอาเข้าจริงเธอก็แอบคิดเรื่องนี้มาพักใหญ่ เขาและเธอผูกกันไว้ด้วยคำว่าคนรักมานานหลายปี พอเธอเลือกที่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ฝ่ายชายก็ค่อยๆ หายไป เริ่มขาดการติดต่อกับเธอ มันทำให้เธอสงสัยเหมือนกันว่าในหัวใจเขา ยังคงมีเธออยู่ไหม
“ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด คิดมากไปหรือเปล่าพิม” ภานุวัฒน์ตีเนียนทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม ทั้งที่มันไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป
“งั้นเราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุดนะคะ พิมก็อายุมากแล้ว อยากมีเจ้าตัวเล็กแล้วค่ะ” พิมใจแสร้งเอ่ยลองใจชายหนุ่ม อันที่จริงแล้ว เธอไม่ได้อยากแต่ง แต่แค่เธอจะสังเกตอากัปกริยาของภานุวัฒน์เท่านั้น
“เร็วไปมั้ย” ฝ่ายชายถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ไม่หรอก ช้าไปสิไม่ว่า เราห่างกันไปตั้งกี่ปี หรือว่าความจริงแล้ว นุไม่อย่างแต่งกับพิมแล้วคะ” พิมใจสนุกที่ได้แกล้งจับผิดคนรัก