“ขอบคุณมากที่คุณช่วยลินลดาเอาไว้” มาร์ตินเอ่ยขอบคุณพอชที่ตอนนี้สีหน้าดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัดอย่างไม่ถือทิฐิ
“ไม่เป็นไรยังไงผมก็ต้องช่วยลินลดาอยู่แล้ว” พอชบอกก่อนจะเดินเข้าไปมองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเธอ ตอนนี้ทั้งหมดมานั่งอยู่ในห้องพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว หมอบอกว่าถ้าฤทธิ์ยาสลบหมด ไม่เกินมะรืนหญิงสาวก็จะพื้น
“ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงว่าลินลดาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้?” นพรัตน์ที่รู้สึกแปลกๆ กับชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถาม เขาให้หมวดรินทร์กับลูกน้องกลับไปพักผ่อนเพื่อรอลินลดาตื่นมาให้ปากคำ ตอนนี้ในห้องพักฟื้นจึงเหลือแค่เขา มาร์ติน พอชและลินลดาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น ส่วนคนที่ขับชนลินลดาชายคนนั้นได้ให้เบอร์ติดต่อและอาสาออกค่าพยาบาลให้เองทั้งหมดเพื่อแสดงความรู้สึกผิด ก่อนจะขอกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปให้ปากคำกับตำรวจในวันพรุ่งนี้
“ผมมาทำงานแถวนี้แล้วบังเอิญได้ยินที่ตำรวจคุยกัน” พอชโกหก ชายหนุ่มจำเป็นต้องทำเพ
