Destiny Love หนุ่มน้อยของคุณหมอ

บทที่ 4

ลินลดาใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงร้านอาหารที่นัดแนะไว้กับภากร

เธอเผื่อเวลามาก่อนเวลาที่นัดเพียงห้านาที เพื่อที่จะให้ไม่น่าเกียจเกินไป แต่ไม่คิดว่าภากรจะเดินทางมาถึงและเข้าไปนั่งในร้านอาหารรอเธอเรียบร้อยแล้ว ลินลดามองชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาวซีด ดวงตาค่อนข้างเล็กชั้นเดียว นัยน์ตามีประกายวาววับดูเจ้าเล่ห์แบบปิดไม่มิด แต่ดันรับกับจมูกเป็นสัน และริมฝีปากบางสีแดง เขาแต่งตัวดูภูมิฐานมาดนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ถ้าคืนนั้นที่งานปาร์ตี้สละโสดของยัยซาร่า เขาไม่ทำตัวเป็นปลาหมึก เธอคงจะมองเขาดีกว่านี้

“ลินลดา ทางนี้” ทันทีที่เห็นหญิงสาวที่ตนหมายตาเดินเข้ามาในร้านอาหาร ภากรก็รีบโบกมือเรียกเธอให้เข้ามานั่งตรงโซนวีไอพีที่เขานั่งอยู่

“พี่กรมานานแล้วเหรอคะ ขอโทษนะคะที่ลดามาช้าไปหน่อย” ลินลดาเอ่ยขอโทษ รู้สึกเสียมารยาทเล็กน้อยที่มาถึงแล้วเจอชายหนุ่มนั่งรอก่อน

“พี่ก็เพิ่งมาไม่นานเหมือนกันค่ะ ลินลดาไม่ต้องขอโทษเลย นั่งก่อนสิคะ เดี๋ยวเราจะได้สั่งอาหารมาทานกัน” ภากรแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ ลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้ลินลดาก่อนที่จะกลับไปนั่งในที่ของตนเอง ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นโดนทำแบบนี้คงจะปราบปลื้มไม่น้อย แต่มองว่าเขาช่างสร้างภาพเหลือเกิน แต่คงไม่ใช่กับเธอ

“ลินลดาอยากทานอะไรเป็นพิเศษคะ วันนี้พี่กรเลี้ยงเอง” ชายหนุ่มเสนอตัวว่าเป็นสายเปย์แบบสุดติ่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ แชร์กันก็ได้ ลดาเกรงใจ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เต็มใจจะจ่าย น้องพี่เอาสองรายการนี้นะ แล้วลินลดาล่ะคะ?” ภากรตัดบทสั่งอาหารก่อนที่ลินลดาจะได้พูดอะไร หญิงสาวเลยทำเพียงแค่ตามน้ำและสั่งอาหารที่ตนอยากทานมาสามสี่อย่าง

อยากจะเลี้ยงนัก เธอจะเอาให้หมดตัวเลยคอยดู!!!

“พี่ดีใจมากเลยที่ลินลดาตอบรับนัดของพี่” ภากรส่งยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า พลางเอื้อมมือไปหมายจะจับมือเล็กตรงหน้าอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่ลินลดาเดาทางของเขาออก หญิงสาวเลยรีบเอามือลงจากโต๊ะในทันที

หึ! ฝันไปเหอะว่าจะได้แต๊ะอั๋งเธอ ไอ้มือปลาหมึก!

“อ่อค่ะ พอดียัยซาร่าโทรมาหาว่ารับนัดของพี่ให้ลดาเอาไว้แล้ว ถ้าไม่มา มันคงจะไม่ดี” ลินลดาบอกอย่างชัดเจนว่าจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากมาเท่าไร ภากรถึงกับหน้าตึง แต่เพียงไม่นานเขาก็กลับมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวตรงหน้าเหมือนเดิม

รอเพียงไม่นาน อาหารที่สั่งก็ค่อยๆ ทยอยมาเสิร์ฟ ลินลดาค่อยๆ ละเลียดทานอาหารในจานของเธอ โดยมีภากรชวนคุยอยู่ตลอดเวลา เอ่อ...มันก็ไม่เหมือนชวนคุย มันเหมือนคุยอวดว่าตนเองรวยซะมากกว่า ลินลดาเริ่มจะคิดผิดที่รับนัดชายหนุ่มก็ตอนนี้แหละ เขาโม้ต่อไปอย่างไม่หยุด แต่เธอก็ทำเพียงยิ้มและฟัง

“เอ่อ พี่กรคะ ลดาขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ” ลินลดาเอ่ยขอตัว เมื่อเธอเริ่มจะหูชากับคำอวยตัวเองของชายหนุ่ม

“จ๊ะ ในร้านมีห้องน้ำอยู่นะคะ เดินตรงไปทางนั้น ห้องน้ำหญิงอยู่ทางขวามือค่ะ” ภากรแสดงน้ำใจบอกทางไปห้องน้ำกับหญิงสาวอย่างชำนาญ

ลินลดาขอบคุณก่อนจะเดินไปตามทางที่ชายหนุ่มบอก แล้วเจอห้องน้ำอยู่ทางด้านขวามือ

สงสัยจะมาร้านนี้บ่อย ถึงรู้ละเอียดยันห้องน้ำขนาดนี้

ใช้เวลาในห้องน้ำสักพัก หญิงสาวก็เดินออกมาและกลับมานั่งที่โต๊ะ ภากรส่งยิ้มกว้างให้ลินลดา หญิงสาวสังเกตเห็นดวงตาวาววับดูเป็นประกายเจ้าเล่ห์มากยิ่งขึ้น แต่เธอไม่สนใจอะไรเท่าไร เพราะเขาก็มีประกายแบบนี้ตั้งแต่ที่เจอกันแล้ว

“ขอโทษที่เข้าห้องน้ำนานนะคะ” ลินลดาเอ่ยขอโทษอย่างมีมารยาท

“โอย ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่เข้าใจ ผู้หญิงเข้าห้องน้ำนานเป็นเรื่องธรรมดา”

ลินลดาเพียงยิ้มตอบรับก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย โดยไม่รู้เลยว่าประกายตาของภากรดูจะแวววาวขึ้นหลังจากที่เธอดื่มหมดแก้ว

ภากรยิ้มเยาะอยู่ในใจ ในงานปาร์ตี้สละโสดของพี่นพ เขาพลาดไปที่ดันนึกว่าหญิงสาวตรงหน้าคอไม่แข็ง แต่ครั้งนี้ไม่มีทางที่เธอจะหนีเขาไปไหนได้อีกแล้ว

ชายหนุ่มยังชวนลินลดาคุยไปเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน เธอทำเป็นฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง มองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว แต่แล้วสายตาก็เหมือนจะไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับลักษณะท่าทางของเขา ไหนจะผ้าปิดปากและหมวกแก๊ปสีดำนั่นอีก ไม่ต้องคิดอะไรมาก ลินลดารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พี่กรคะ เดี๋ยวลดามานะคะ พอดีเจอเพื่อนน่ะค่ะ ขอเข้าไปทักแปปนึงนะคะ” เธอไม่รอให้ภากรตอบรับ รีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว โดยมีเสียงของชายหนุ่มเรียกตามอยู่ข้างหลังอย่างงุนงง

ลินลดาเดินตามหลังมาร์ตินมาอย่างเว้นระยะห่าง ดูท่าเขาจะมาซื้อของในห้างและกำลังจะเดินทางกลับบ้าน ไม่รู้ว่าทำไมพอได้เจอเขา ลินลดาถึงกับลืมตัวและวิ่งตามเขาออกมาแบบนี้ ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยเธอเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวนึกอยากหาคำตอบให้ตัวเอง แต่ก็ทำได้แค่เดินตามเขาต่อไปอย่างไม่รู้สาเหตุ

มาร์ตินเดินมาถึงลานจอดรถ ลินลดารู้สึกโชคดีที่ได้จอดรถชั้นเดียวกันกับเขา และคิดว่าคงจะหยุดตามแค่นี้ แต่ร่างกายของเธอไม่เคยเชื่อฟังสมองสั่งการ ยังคงจะขึ้นรถและขับตามเขาไป โดยลืมไปเลยว่าจะต้องกลับไปหาภากรที่ยังนั่งรอเธออยู่ในร้านอาหาร

“โอยยย ทำไมมันร้อนแบบนี้เนี่ย แอร์ก็เปิดจนสุดแล้วนะ!!” ลินลดาค่อนข้างหัวเสียที่จู่ๆ เธอก็รู้สึกร้อนจนต้องเร่งแอร์ให้เย็น แต่ไม่ว่าจะเร่งยังไง หญิงสาวก็ยังรู้สึกร้อนจนเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดอยู่ดี เธอคว้าเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะซับเม็ดเหงื่อนั้นอย่างลวกๆ