ณ งานแข่งเรือยาว
บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความคึกคัก ชาวบ้านต่างแห่กันมาร่วมงานกันอย่างล้นหลาม
พ่อค้าแม่ขายต่างเรียงแผงตั้งขายของเป็นทางยาวจนสุดลูกหูลูกตา กลิ่นอายของความเป็นชนบทกระจายฟุ้งไปทั่วน่านน้ำ
เสียงตะโกนภาคเรือของโฆษกดังแข่งกันกับเสียงไม้ที่กระทบไปที่หนังกลองเป็นจังหวะ แต่กระนั้นก็ยังไม่ดังเท่าเสียงกองเชียร์ที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ
“อันนี้อร่อยนะ ชิมดู”
ผมยื่นตั๊กแตนทอดในถ้วยใบตองขนาดเล็กส่งให้ไอ้ศิวะ มันเห็นอย่างนั้นก็รีบส่ายหน้าพัลวัน ดูก็รู้ว่ามันคงไม่เคยกินของอะไรแบบนี้สินะ ไม่รู้จักกับแกล้มชั้นดีซะแล้ว
“มึงกล้าขัดใจกูหรอ”
ผมจ้องหน้ามันเขม็งพร้อมกับใช้น้ำเสียงข่มขู่ให้มันทำตามที่ผมบอก
“มึงจะสั่งให้กูกินอะไรบนโลกนี้ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ไอ้แมลงหน้าตาน่าเกลียดอันนี้ กูเห็นแล้วขนลุกว่ะ”
มันว่าพร้อมกับลูบแขนประกอบคำพูด
“ไอ้ศิวะ กูสั่งให้มึงแดก”
ผมกดเสียงต่ำพร้อมกับยื่นถ้วย
