เช้าวันนี้ทุกคนดูตื่นเต้นกว่าปกติ ลูกน้องต่างสวมชุดสูทสีดำกันถ้วนหน้า รวมถึงตัวผมด้วย มองดูเผิน ๆ นึกว่ามางานศพ
บัดนี้คฤหาสน์หลังใหญ่ถูกผูกผ้าและประดับไปด้วยของตกแต่งมีราคามากมาย นึกไม่ถึงเลยว่าเพียงชั่วข้ามคืนจะสามารถเนรมิตทุกอย่างขึ้นมาได้อย่างอลังการขนาดนี้
ตอนนี้ใกล้จะ 8 โมงเช้าแล้ว อาหารเช้าเตรียมวางเรียงบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับขบวนลูกน้องที่จัดเรียงแถวกันเต็มสนามหน้าบ้านรอรับขบวนรถของท่านสมิงที่จะมาถึงอีกในไม่ช้า
“ตื่นเต้นหรอวะ”
ไอ้ศิวะเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาจัดเนกไทให้ผม
“อืม กูไม่เจอพ่อมึงได้มั้ยวะ กูยังไม่พร้อม” ผมหันไปงอแงใส่มัน แม้จะรู้คำตอบดีว่ายังไงมันก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด
“ไม่ได้ พ่อจะถึงละเนี่ย”
“เห้ออออ!! ถ้ากูตายวันนี้ ฝากดูแลไอ้สัสด้วยนะมึง” ผมว่าอย่างปลง ๆ
“หึหึ กูไม่ปล่อยให้มึงตายหรอกน่า ถ้าพ่อกูฆ่ามึงเดี๋ยวกูตายเป็นเพื่อน”
มันพูดติดตลก แต่ผมกลับไม่รู้สึกตลกด้วยเลยส
