ช่วงเช้ามืดของวันหลังจากตื่นนอน พลอยก็เดินลงไปข้างล่างเพื่อดูต้นทางให้นะโม เมื่อทางสะดวกก็รีบส่งสัญญาณให้อีกคนปีนลงไปข้างล่าง พอเท้าหนาเหยียบพื้นพลอยก็โบกมือให้นะโม ก่อนที่อีกคนจะวิ่งไปยังหลังบ้านเพื่อกลับบ้านของตัวเอง
พลอยจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี จากนั้นก็กลับเข้าไปในห้องเพื่อนอนต่อ...
ทางด้านนะโมหลังจากเดินฮึมฮัมเพลง ตลอดทางกระทั่งถึงบ้าน พอเห็นไฟในครัวสว่างจ้า จึงรีบเดินไปยังประตูรั้วสวนมะม่วง จากนั้นก็เข้าไปในครัว แล้วโอบกอดด้านหลังคนเป็นแม่
การกระทำของนะโมทำเอาแสงตกใจไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ พูดด้วยน้ำเสียงออเซาะ
“แม่อย่าลืมที่เว้าไว้เด้อ ไปขอเมียให้ผมนำ” (แม่อย่าลืมที่พูดไว้นะ ไปขอเมียให้ผมด้วย)
“เออ ย่านแต่บ่ได้เมียอีหลีเนาะ” (เออ กลัวไม่ได้เมียจริง ๆ นะ)
“แม่น คนนี่ผมฮักจริงหวังแต่งเลย” (ใช่ คนนี้ผมรักจริงหวังแต่งเลย)
“สิบ่หวังแต่งจั่งใด๋ กะเ
