“อ้าว ก็แกบอกเองนิว่าคุณเหมราชเขาก็แค่พ่อของลูก งั้นฉันก็อ่อยได้น่ะสิ แต่ดูๆแล้วไม่น่าจะแค่พ่อของลูกแล้วมั้ง รังสีความหึงมันแรงมากเลยอ่ะ” ทิชากรพูดออกไปอย่างแซวๆเพื่อนสาว เมื่อเพื่อนสาวดูทำท่าหึงเหมราชออกมาแบบเห็นได้ชัด จนเธอต้องแซวใส่อย่างขำๆ
“ยัยฝ้าย แกหยุดพูดเลยนะ ฉันเปล่า คุณก็ไม่ต้องมายิ้มเลย ฉันไม่ได้หึงอะไรคุณสักหน่อย” อันทิกาปฎิเสธออกไปอย่างไม่ยอม ก็เธอไม่ได้หึงเขานิ เธอแค่หงุดหงิดเวลาเขายิ้มให้ผู้หญิงคนอื่นเฉยๆ
“ครับๆ ไม่หึงก็ไม่หึงสิ ใช่ไหมครับคุณฝ้าย” เหมราชตอบอันทิกาไป ก็หาแนวร่วมจึงเอ่ยถามทิชากรไปด้วย
“ใช่ค่ะคุณเหมราช เพื่อนของฉันเขาไม่ได้หึงเลยค่ะ ไหนๆคุณเหมราชเขาก็ใส่ชุดนอนมานอนเป็นเพื่อนแกแล้ว งั้นฉันกลับไปนอนที่ห้องฉันดีกว่า จะได้ไม่รบกวนคุณพ่อคุณแม่มือใหม่” ทิชากรเอ่ยพูดไปพร้อมกับสายตาแซวๆทั้งสอง เพราะเธออยากจะให้ทั้งสองได้คุยกันมากขึ้น อย่างน้อยอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ยังไงม
