พ่อแม่ของเขามองทั้งสอง แล้วถึงกับต้องรีบสะกิดกันเพื่อห้ามศึกทางสายตาของทั้งสอง ที่กำลังมองกันอยู่อย่างเชือดเฉือน
“งั้นก็ทานข้าวกันเถอะ อาหารมาพอดีเลยลูก มีแต่ของบำรุงหนูกับหลานทั้งนั้นเลยนะ” ปิ่นมณีพูดบอกไปก็ยิ้ม
จนสองหนุ่มสาวเลิกมองหน้ากัน แล้วหันมามองอาหารที่แม่บ้านสามสี่คนกำลังยกเข้ามาวางบนโต๊ะ
“ทานเยอะๆนะหนูน้ำอิง” บดินทร์เอ่ยบอกไปก็ยิ้มเช่นกัน ก่อนจะตักอาหารให้กับอันทิกา
“ขอบคุณค่ะ” อันทิกาตอบไปก็ยิ้ม แต่ในใจของเธอกลับเหม็นอาหารบางอย่างบนโต๊ะนี้ โดยเฉพาะเมนูสลัดทูน่า มันเหม็นอย่างกับกับปลาเน่า อันทิกาพยายามฝืนทนกับกลิ่นเหม็นที่มันตีเข้าจมูกอย่างอดทน จนเหมราชที่สังเกตเห็นมองเธออย่างสงสัย
“คุณทานได้ไหม ถ้าไม่ได้เดี๋ยวให้แม่บ้านทำข้าวต้มอ่อนๆมาให้” เหมราชเอ่ยถามออกไป เพราะสีหน้าของเธอยิ้มก็จริง แต่มือของเธอกำช้อนซ้อมแน่น เหมือนกำลังอดทนกับอะไรสักอย่าง
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทานได้” อันท
