เสน่หาใต้เงาแค้น

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดลอดผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องทำงานบนตึกสูง สะท้อนกับแววตาคมของ ภีม โรดิเกซ ที่กำลังนั่งทอดกายอยู่หลังโต๊ะไม้โอ๊คสีเข้ม ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่กดดันคนรอบข้างได้เพียงแค่สายตาอย่างเดียว ทรงรบ มือขวาคนสนิท ยืนอยู่ตรงหน้าในท่าทางสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยความเกรงใจ “คุณภีม เรื่องที่ดินและกิจการย่อยๆ ผมจัดการยึดเรียบร้อยแล้วครับ เหลือเพียงบ้านหลังนั้น บ้านของครอบครัวคุณเพียงฟ้า ที่ยังไม่ได้ยึด” เสียงรายงานนั้นทำให้ริมฝีปากภีมกระตุกยิ้มบาง แต่ดวงตาไม่ได้ฉายแววพึงพอใจอย่างแท้จริง “บ้านหลังนั้น ไม่ใช่แค่ทรัพย์สิน แต่เป็นหัวใจของเธอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความเย็นชา “และนั่นคือเหตุผลที่ฉันจะไม่ปล่อยไว้” ทรงรบลังเลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณภีม แน่ใจหรือครับว่าจะเอาจริงกับบ้านหลังนั้น? ผมได้ยินมาว่า คุณเพียงฟ้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธออาจจะต่อสู้จนถึงที่สุด” ภีมเอนตัวไปด้านหลัง เกลี่ยเอกสารในมือเบาๆ สายตาจับจ้องที่ภาพถ่ายบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าในแฟ้มงาน ภาพนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่สิ่งปลูกสร้างธรรมดา แต่เป็นสัญลักษณ์ของความผูกพัน… ความรัก… และอดีตของใครบางคนที่เขาพยายามดึงมาอยู่ในกำมือ “ต่อสู้หรือ?” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “ยิ่งเธอต่อสู้ ฉันยิ่งอยากเห็นว่าเพียงฟ้าจะทนได้นานแค่ไหน” บรรยากาศในห้องทำงานเงียบกริบ ราวกับแม้แต่ลมหายใจยังไม่กล้าเคลื่อนไหว ทรงรบก้มศีรษะลงต่ำ แววตาฉายชัดว่ารู้ดีว่าเจ้านายของเขาตัดสินใจไปแล้ว และไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจได้ “ได้ครับ ผมจะดำเนินการตามคำสั่ง” ภีมพยักหน้าเบาๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ แต่หนักแน่น “ไปจัดการมา บ้านหลังนั้นต้องเป็นของฉันภายในสัปดาห์นี้ ไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม” แดดยามบ่ายส่องลอดผ่านม่านบางในห้องทำงานของเพียงฟ้า องวศุต เธอกำลังนั่งทำงานกับกองเอกสาร แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำลายสมาธิของเธอทันที เมื่อเห็นชื่อ “แม่” บนหน้าจอ หัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก “สวัสดีค่ะแม่” น้ำเสียงเธออ่อนโยน แต่สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้โลหิตในกายเย็นวาบ