“เออๆ กูอาจจะคิดมากไป”
ธุวดาราถอนหายใจระอา กำลังมีความสุขแท้ๆ แต่คำพูดเพื่อนสาวทำอารมณ์เสียสุดๆ “มึงกลัวกูจะมีแฟนใช่มั้ย แล้วมึงก็โสดอยู่คนเดียว กลัวกูทิ้งมึงเหรอ”
“เปล่าหรอกน่า กูไม่ได้กลัวว่ามึงจะมีแฟน ถ้ามึงสมหวังในความรักกูก็ดีใจด้วย ส่วนกู..”
“มึงก็เคยแอบชอบใต้ฟ้านี่ สมัย ม.4”
“ก็แค่เคยปลื้มความหล่อเฉยๆ ใครๆก็ปลื้มมันรึเปล่า” แต่ตอนนี้ เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยปลื้มใต้ฟ้า เพราะสายตามีแต่พีรวิชญ์คนเดียวเท่านั้น
ธุวดารายิ้มหยัน ส่ายหน้าระอาใจ ยัยสร้อยอิจฉาเธอชัดๆเลยที่เธอสมหวังในความรัก “ตัดใจซะเถอะ ใต้ฟ้ามันชอบกูว่ะ มันอาจจะเพิ่งรู้ใจตัวเองตอนนี้ ดีไม่ดี มันอาจจะขอกูเป็นแฟนในทริปนี้แหละ เพราะงั้น มึงไม่ต้องตามติดกูเป็นฝาแฝดเหมือนที่เพื่อนที่มอ.แซวกันหรอกนะ กูอยากเปิดโอกาสให้ใต้ฟ้ามันเข้าหากู เข้าใจมั้ย”
สั่งความแล้วเสร็จ ธุวดาราก็เดินหนีเธอไปอยู่อีกมุมของลำธาร แล้วนั่งเล่นบนโข
