วันต่อมานาเดียร์ก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมายังบ้านของเสี่ยเสืออีกครั้ง และทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านแก้วก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดไว้แน่นด้วยความดีใจ
“เป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วใช่ไหม เดียร์ไม่อยู่บ้านเงียบชะมัดเลย พี่นี่เหงามากน้ำลายบูดไปตั้งหลายวัน” นาเดียร์หัวเราะขบขันออกมา สวมกอดแก้วกลับไปเช่นกัน แม้เวลาที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่จะไม่นานแต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองผูกพันกับแก้วมานานแรมปี
“หายแล้วค่ะ สบายดีแล้ว กลับมาช่วยพี่แก้วทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว” แก้วผละออกจากอ้อมกอดของนาเดียร์ มองหน้าหญิงสาวอย่างมีเลศนัย
“คงช่วยพี่ทำงานไม่ได้แล้วล่ะ”
“ทำไมคะ เดียร์หายแล้วนะ ให้ช่วยพี่กวาดบ้านถูบ้านตอนนี้ยังได้เลย”
“ถามเสี่ยก่อนไหมว่าจะให้เดียร์ทำหรือเปล่า” อ้อมแอ้มตอบกลับมายิ้มๆ ยิ่งทำให้นาเดียร์ไม่เข้าใจไปกันใหญ่ แค่ทำงานบ้านเองทำไมต้องให้เธอถามเสี่ยด้วย
“ถามทำไมคะ ปกติเดียร์ไม่เห็นต้องถาม”
“ก็ตอนนี้มันไม่
