ตอนที่ 11
เร่าร้อน
"โอเคไหมเจีย" ฟองเบียร์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าเจียน่าที่เดินมาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
"โอเค เรากลับกันเลยไหมฉัน...เหนื่อยแล้วอะ"
"ได้ๆ เดี๋ยวไปส่ง"
"ขอบใจมากนะ"
เจียน่ากลับมาถึงคอนโดในเวลาเกือบห้าทุ่มกว่า ร่างบางเดินเข้ามาภายในห้องราวกับคนไร้เรี่ยวแรง เจียน่าเดินถือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยิบขาหุ่นยนต์ออกมาจากห้องนอน เจียน่าจ้องมองขาหุ่นยนต์ราวกับต้องการจะต่อว่าสั่งสอนมัน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาเปิดดื่ม เพื่อผ่อนคลายความรู้สึกอึดอัดของตัวเองในตอนนี้ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมงเธอยังคงนั่งดื่มอยู่ที่เดิม สติสัมปชัญญะที่มีก็เริ่มลดน้อยลง หัวสมองเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ทำไมต้องมาทำให้เราสับสนด้วยนะ” เจียน่าบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพราะภายในห้องนี้ไม่มีใคร
