EP.03 | กัปตัน
850 Words
EP.03 | กัปตัน
“ฟองมีเพื่อนต่างคณะเยอะเหรอ” เจียน่าเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเดินไปทานอาหารกลางวันกับฟองเบียร์
“จริงๆ ส่วนใหญ่ก็จะรู้จักนะ แต่ก็ไม่ถึงขั้นสนิท”
“งั้นรู้จักคนชื่อกัปตันไหม”
“กัปตันไหน ที่นี่มีคนชื่อกัปตันหลายคนเลยนะ”
“เราไม่รู้จักนามสกุลน่ะ พอดีเขาน่าจะเปลี่ยนนามสกุล”
“อ้าวเหรอ ทำไมถึงอยากเจอคนชื่อนี้ละ”
“พอดีเป็นเพื่อนกับเราตอนอยู่สวีเดนน่ะ ได้ข่าวว่าเขาเรียนอยู่ที่นี้เหมือนกัน”
“อืม งั้นไปกินข้าวก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเราเปิดเฟชบุ๊คคนที่ชื่อกัปตันให้ดูว่ามีใครบ้าง เพื่อจะคุ้นหน้า”
“โอเค ขอบใจนะ” เจียน่ายิ้มหวานส่งกลับไปเหมือนอย่างเคย
@โรงอาหาร
เจียน่าเดินเข้ามาภายในโรงอาหารที่ถูกเนรมิตออกมาราวกับร้านอาหารภายในโรงแรมด้วยความอยากรู้อยากเห็น นี้ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่นักเรียนนักศึกษาที่นี่ได้รับจากค่าเทอมที่แพงมหาศาล
“อาหารที่นี่อยากกินอะไรตักกินได้เลยนะ เป็นแบบบุฟเฟต์ รวมจ่ายไปในค่าเทอมแล้ว” ฟองเบียร์อธิบายให้เจียน่าฟัง
“ดีจังเลยเนอะ”
“แน่นอนสิ พวกเราไม่ได้จ่ายค่าเทอมธรรมดานี่นา มันก็ต้องมีอะไรที่สมเหตุสมผลกับเม็ดเงินที่ยอมจ่ายไปหน่อยสิ” ฟองเบียร์บอก “ไปตักอาหารเถอะ แล้วมาเจอกันตรงโต๊ะนี้นะ เราเอาของจองโต๊ะไว้แล้ว”
เจียน่าเดินแยกกับฟองเบียร์เดินดูอาหารกว่าสิบเมนูที่ถูกจัดเตรียมไว้ ก่อนจะเลือกหยิบแฮมเบอเกอร์มาหนึ่งชิ้น กับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด แล้วเดินกลับมานั่งรอฟองเบียร์ที่โต๊ะ
“ได้อะไรกิน” ฟองเบียร์เอ่ยถามขณะเดินกลับมาพร้อมกับจานผลไม้จานหนึ่ง กับน้ำส้ม
“แฮมเบอเกอร์น่ะ กินแค่นั้นเองเหรอ” เจียน่าตอบ พร้อมกับเอ่ยประโยคคำถามในประโยคเดียวกัน เมื่อเห็นอาหารในจานของฟองเบียร์ที่ถือมา
“วันนี้ไม่ค่อยหิวอ่ะ” ฟองเบียร์ตอบไปตามความเป็นจริง พลางหยิบโทรศัพท์มือเครื่องหรูในกระเป๋าสะพ่ายข้างออกมา “อันนี้กัปตันสาขาศิลปศาสตร์” ฟองเบียร์บอก พร้อมกับยื่นมือถือไปให้เจียน่าดู
“ไม่ใช่คนนี้ กัปตันตอนเด็กหน้าตาจะคมๆ หน่อย แต่ว่ามีผิวขาว”
“อืม” ฟองเบียร์ทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะรับโทรศัพท์มือถือมาค้นหาชื่อของอีกคนให้เจียน่าดู “อันนี้กัปตันนิเทศ”
“ไม่ใช่นะ”
“หน้าคมๆ แต่ผิวขาวๆ เหรอ จริงๆ มีคนหนึ่งนะ แต่เขาเป็นพวกเย็นชาไม่สุงสิงกับใคร ไม่เล่นโซเชียลด้วยเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ” ฟองเบียร์บอก
“แล้วเราจะเจอเขาได้ยังไงเหรอ”
“คนนี้เจอตัวยากนะ เพราะไม่สุงสิงกับใครอย่างที่บอก ไม่มากินข้าวที่โรงอาหารด้วย ตอนเย็นลองไปดักเจอที่ลานจอดรถดูสิ เดี๋ยวฉันลองถามเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขาให้ว่าวันนี้เลิกเรียนกี่โมง”
“ดีเลย ขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าเธอเป็นเพื่อนของกัปตันคนนั้นจริงๆ สาวๆ ในมหาลัยต้องพากันอิจฉาเธอแน่ๆ เลย เพราะคนนั้นชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้ แถมไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงเลยอีกต่างหาก จนคนลือกันว่าเขาเป็นโรคกลัวผู้หญิงด้วยนะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ อาจจะไม่ใช่กัปตันที่เรารู้จักก็ได้นะ เพราะกัปตันของเราไม่เย็นชาแบบนั้นหรอก” เจียน่าพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อถึงเด็กชายที่เคยเล่นด้วยเมื่อเป็นเด็ก
“ก็ลองไปดูไม่เสียหาย แต่ฉันไม่อยู่รอเป็นเพื่อนไม่ได้นะ พอดีตอนเย็นมีนัดแล้ว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปดูเอง ขอบใจมากเลยนะคะ”
บ่ายสามโมง
เจียน่ามาแอบยืนรออยู่ตรงหน้าลานจอดรถตามที่ฟองเบียร์บอกเอาไว้ ว่าผู้ชายที่ชื่อกัปตันจะเลือกเรียนมาเวลานี้ และก็นับเป็นโชคดี ที่คณะของเธอเลือกเรียนก่อนเขา จึงทำให้คิดว่าไม่น่าคลาดกันได้ ถ้าหากกัปตันคนนั้นคือคนเดียวกับที่เธอตามหาอยู่จริงๆ
“คนนั้นก็ไม่ใช่ คนนั้นน่าคุ้นๆ แต่ไม่น่าใช่นะ” เจียน่าพึมพำกับตัวเองขณะที่พยายามกวาดสายตามองผู้คนที่เดินเข้าออกจากลานจอดรถ จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่เธอด้วยความสงสัย
เจียน่าก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าแล้ว เธอยังไม่เจอใครที่คิดว่าใช่กัปตันที่เธอตามหาเลย มันทำให้เธอเริ่มถอดใจ และเตรียมตัวที่จะกลับ แต่ห่างตาดันไปสะดุดกับชายคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในลานจอดรถเมื่อครู่
“กัปตัน! ”
----------------------------
มาให้เจียน่าเจอตัวซะดีๆ ลีลามากจะหาผู้ใหม่ให้น้องนะ
- Writer
