ตกเย็นหานอวี้เหิงเดินออกมานอกห้องอีกครั้งและได้กลิ่นอาหารในครัว เขาเดินด้วยใบหน้าเบิกบานเข้าไปโดยที่เจ้าเด็กสองคนมองหน้าเขาด้วยสายตาเอือมระอา
“ต้องมองขนาดนั้นเลยหรือไง” หานอวี้เหิงนอกจากไม่สะทกสะท้านกับสายตาของเจ้าสองเด็กน้อยนี้แล้ว ยังเชิดหน้าภูมิใจที่ได้เป็นเจ้าของทั้งร่างกายและหัวใจของถงถง
เธอคือสตรีที่เขาวางหัวใจเอาไว้ได้
“ก็บอกแล้วให้ถนอมร่างกายพี่ถงหน่อย หมิงยังต้องกินต้องใช้นะ หากพี่ถงป่วยไปแล้วจะหาเงินได้ยังไง” เสี่ยว หมิงบ่นเพราะพรุ่งนี้คงต้องปิดร้านอีกแล้วเป็นแน่
“นายเห็นว่าพี่เขยของนายยากจนขนาดนั้นเลยหรือไง ต่อไปเปิดร้านขายครึ่งวันก็พอ เธอต้องพักผ่อนให้มาก เดี๋ยวหลังงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ฉันจะกำหนดวันแต่งงาน”
“0.0 0.0”
เจ้าเด็กสองคนมองหน้ากันตากลมโต ไม่นึกว่าแผนที่พวกเขาวางเอาไว้จะสำเร็จรวดเร็วขนาดนี้ แล้วก็มองหน้าพลางยักคิ้วและยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่กัน
“จะแต่งงานกับพี
