บก. คนนั้นรับปากพร้อมกับผงกหัวปลก ๆ ทำให้เธอพอใจ และคาดหวังว่าข่าวนี้จะใหญ่พอที่จะทำให้เยี่ยนเซียนเลิกมาตอแยเธอสักที
ที่จริงเธอไม่ได้มีชีวิตน่าอิจฉาสักนิด พ่อก็ไม่รัก คุณปู่ก็ไม่ยอมให้กลับเข้าตระกูล ต้องทำงานเลี้ยงตัวเอง ผิดกับเยี่ยนเซียนที่มีชีวิตสุขสบายกลับมาริษยาเธอ
โง่จริง ๆ
เสี่ยวหมิงยืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่ต้น สองมือกอดอก สายตาก็จ้องเขม็งใส่บรรณาธิการที่ยังคุกเข่าอยู่กลางแดดไม่ละสายตา
แต่สิ่งที่เห็นชัดที่สุดไม่ใช่แววตา…
แต่เป็นเท้าเล็ก ๆ ที่กระดิกไปมาอยู่ปลายรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง เหมือนนักมวยรุ่นจิ๋วที่รอเสียงระฆังขึ้นชก
ปลายเท้านั้นขยับเป็นจังหวะ ราวกับกำลังวอร์ม
กล้ามเนื้ออยู่เงียบ ๆ
พอถงถงหันมาเห็น สีหน้าของเด็กชายก็เหมือนแมวที่กำลังจะกระโจนใส่ปลาทู แต่ถูกเจ้าของยึดจานไปต่อหน้า
“เสี่ยวหมิงไปรับอาเหล่ย…แล้วก็ซื้อขนมกินด้วย เอาเงินนี่ไป ทางนี้พี่จัดการเอง”
ทันทีที่ได้ยิน เสี่ย
