@เชียงราย
หลังจากที่ตาสำรวยจากไปผ่านมาเป็นเดือน ทุกวันที่ผ่านมายังคงมีแต่ความคิดถึงที่จับต้องไม่ได้ แต่ทุกอย่างกำลังค่อย ๆ ดีขึ้นตามกาลเวลา ปณิตาแทบจะไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อของลูกอีกเลย เพราะตั้งแต่วันที่ภูวินเดินทางกลับกรุงเทพหญิงสาวคิดว่าเขาคงเข้าใจดีทุกอย่างแล้วและคงยอมรับกับสถานะที่เปลี่ยนแปลงระหว่างเธอกับเขา กลับมาอยู่แบบนี้ก็ดี อยู่ใกล้แม่ได้ดูแลแม่ในวันที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
“แม่จ๊ะ พรุ่งนี้จะทำอะไรไปวัดดี?”
“ทำอะไรที่พ่อแกชอบไปก็ดีนะ เหมือนเมื่อคืนจะฝันถึง”
“พ่อมาเข้าฝันแม่เหรอจ๊ะ ทำไมหนูไม่ฝันถึงบ้างเลยนะ”
“หลับนอนบ้างหรือเปล่ากลางคืนน่ะ คงได้นอนฝันถึงพ่อแกหรอก”
“นอนไม่ค่อยหลับหรอกจ้ะแม่ มีเรื่องให้คิดมากมายไปหมด”
“เรื่องพ่อยายหนูมันสินะ เฮ้อ...หันหน้าคุยกันดี ๆ อีกสักครั้งไม่ได้เลยหรือไงยายโรส?”
“คุยไปหมดแล้วจ้ะแม่ คิดว่าไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันอีก”
“คิดดีแล้วเหรอที่จะต่า
