ภูวินกลับมากรุงเทพฯ ได้เป็นอาทิตย์แล้ว แผลที่หน้าที่เคยบวมเริ่มยุบลง แต่อาการพล่ามัวของตาข้างซ้ายนี่สิ ภูวินชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะมองเห็นชัดเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า
“แม่ครับ ตาข้างซายผมมันมืดสนิทเลยตอนนี้ ผมคงตาบอดจริง ๆ แล้วมั้ง”
ภูวินนั่งอยู่ข้างกายทั้งพ่อและแม่ที่กำลังดูข่าวสารบ้านเมืองบนจอทีวีใหญ่ยักษ์ ทำให้ทั้งคู่ต้องหันมามองจ้องหน้าลูกชายอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ขนาดนั้นเลยเหรอตาภู?”
คุณพงษ์พัฒน์ขยับมานั่งลงตรงหน้าลูกชายด้วยความเป็นห่วง จ้องมองดวงตาของลูกชายด้วยความหนักใจ
“มันไม่ได้พร่ามัวหรือรู้สึกเคืองตาเหมือนสามสี่วันก่อน แต่ตอนนี้มันมืดไปเลยครับพ่อ ผมมองเห็นแค่ตาข้างขวา จริง ๆ นะผมไม่ได้โกหก”
“คุณ พรุ่งนี้รีบพาลูกไปตรวจแต่เช้าเลยนะ ฉันใจไม่ดีเลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” คนเป็นแม่ดูร้อนใจและทุกข์หนัก สงสารลูกชายที่อาจจะต้องตาบอดขึ้นมาจริง ๆ
“ยายโรสนะยายโรส ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้
