LT : โมเน่มีอะไรโทรบอกพี่นะรู้ไหมคุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์ฝากพี่ให้ดูเรา
MN : ค่ะพี่เล็ทตี้คนสวยของหนู
LT : ฝากด้วยนะเตอร์
KT : ครับ
ฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่เกอเกอะจับมือฉันให้หยุดพูดตอนอยู่ที่ร้านขนม มันเป็นสัญญาณที่เราสองคนรู้กันถ้าจับมือใต้โต๊ะคือต้องหยุดเรื่องของคนตรงหน้า ไม่ว่าจะอะไรไว้คุยกันสองคนที่หลัง พอโมเน่เดินลับตาไปแล้วฉันเลยหันมาหาเขาเพื่อฟังคำตอบที่ฉันสงสัยทันที
LT : มีอะไรที่เออ...ฉันไม่รู้
PW : พูดดี ๆ กับพี่ก่อน
LT : ไม่ดีตรงไหน
PW : อย่าทำเป็นไม่รู้ครับ
LT : มีเรื่องอะไรที่เออ...นะ หนูไม่รู้
PW : ฮึ...ก็แค่นั้น
LT : เร็วสิ
ผมเห็นความใสซื่อในแววตากลมโตสีอ่อนของเสี่ยวตี้ ก็พอรู้ว่าเธอไม่เคยมองว่าการ์ดคนสนิทของพี่ชายที่ถูกส่งมาดูแล ได้มีความห่วงใยในตัวเธอมากกว่าที่การ์ดปกติเขาทำกัน แต่ก็นั่นละผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เพราะวันนี้ผมได้รู้ได้เห็นกับตาแล้วว่านับจากวันนี้เป็นต้นไปสา
