มนพัทธ์มาถึงช่วงเย็นๆ สองคนขับรถออกไปเที่ยวตลาดน้ำรำลึกความหวังกัน ทีแรกตั้งใจกะจะไปกินกันเต็มที่ แต่เพราะมาช้าไปมากตลาดก็เลยวายแทบไม่เหลือร้านรวงเปิดอยู่เลย นริศตาเห็นหน้าเพื่อนสาวที่ขามายังกระดี๊กระด๊าร่ายยาวเมนูที่อยากกิน มาตอนนี้หน้าเหี่ยวแถมท้องยังแฟบ เพราะขับรถมาตลอดสองชั่วโมงกว่า ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เธอจึงเสนอขึ้นว่า
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ วันนี้ไปกินร้านแถวๆ นี้หรือไม่ก็กินที่ห้างเลยแล้วกัน”
“เออ...ก็ได้” มนพัทธ์รับคำเสียงอ่อย
สองคนหันหลังกลับพลางสอดส่ายสายตาหาร้านอาหารไปด้วยระหว่างที่เดิน นริศตาไม่ทันระวังถูกลูกจ้างที่เดินเก็บของอยู่แถวนั้นหันมาชนกระเด็น
“ว้าย!”
นริศตาหงายหลังไปทั้งตัว ใจหายวาบเหลือบมองลงไปในคลองด้านหลัง ถ้าหล่นลงไปทั้งๆ อย่างนี้เธอได้ตกน้ำตายแน่ จึงพยายามจะเอื้อมมือไปคว้ามือมนพัทธ์ที่เอื้อมมาหา แต่ไม่ทันเขาอยู่ไกลเกินไป แถมเธอก็ทรงตัวไม่อยู่กำล
