วันที่อธิปกทำกายภาพบำบัดเป็นวันสุดท้ายคือวันที่นริศตาถูกเข็นเข้าห้องคลอด เขาบีบมือเธอแน่นตั้งแต่เริ่มเจ็บท้อง สีหน้าเจ็บปวดร้อนรนยิ่งกว่าคนท้องอย่างเธอเสียอีก เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาเสียใจอย่างสุดซึ้งถึงขนาดทำอะไรไม่ถูก เอาแต่จูบกระหม่อมหอมหน้าผากแล้วพร่ำพูดว่าขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ สลับกับบอกลูกน้อยว่าอย่าทำให้แม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย แววตาหวาดหวั่นอัดอั้นคล้ายคนใกล้จะร้องไห้เต็มที
นริศตามองเม็ดเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผากและข้างขมับของสามีแล้วนึกสงสารจับใจ ทั้งที่เขาเพิ่งจะฟื้นตัวแท้ๆ แต่ก็ยังต้องมาพลอยลำบากไปกับเธอด้วย ถึงจะไม่แสดงออก แต่คิ้วที่ขมวดมุ่นก็ฟ้องชัดว่าอธิปกคงจะปวดขาปวดหลัง เพราะยืนนานเกินไปแล้ว เธอทนทำใจมองไม่ไหวจึงเอ่ยกับเขาว่า
“คุณไปพักก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องห่วงฉัน มีคุณหมอกับนางพยาบาลเก่งๆ คอยดูแลอยู่ตั้งหลายคน”
อธิปกส่ายหน้า แม้สีหน้าจะดูล้าอยู่ไม่น้อย แต่แววตามุ่งมั่นเต
