หลังวิศรุตพาตัวอลิสาออกไปแล้วภายในห้องประธาน SK กรูปก็เงียบงัน นริศตายืนตัวแข็งทื่อ อาจเพราะตกใจมากเกินไปเลยทำอะไรไม่ถูก สายตาหยุดนิ่งอยู่ที่คนตรงหน้า ความเจ็บปวดค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาทำเอาแทบเข่าอ่อน เมื่อมองเห็นเลือดเต็มหลังมือจนแสบตา
นริศตาพลันได้สติรีบปรี่เข้ามาดูบาดแผลของสามีทันที รอยแทงถึงไม่ใหญ่ แต่ก็ลึกและมีเลือดออกพอสมควร เกรงว่าปล่อยทิ้งไว้นานจะเป็นอันตราย เธอจึงเอ่ยกับเขาด้วยความร้อนใจว่า
“ไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไร แผลเล็กๆ แค่นี้เอง”
อธิปกยิ้มบางๆ อย่างปลอบใจให้เธอคลายกังวล แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่ามีบางครั้งที่เขาเผลอขมวดคิ้วนิดๆ คงจะเจ็บอยู่ไม่น้อย ทว่าคนเจ็บกลับไม่สนใจ ปล่อยให้เลือดหยดอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่กลัวว่ามันจะไหลจนหมดตัว
“คุณเจ็บตัวเพราะฉัน...” นริศตาเอ่ยได้แค่นั้นก็พูดไม่ออก ก้อนสะอื้นตีตื้นจุกอกด้วยความสะเทือนใจ
เขาเจ็บตัว แต่เธอปวดใจมากกว่าหลายเท่า!
อธ
