“ใกล้จะเย็นแล้ว ผมว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันดีกว่าครับ เพราะช่วงกลางคืน ที่นี่จะกลายเป็นโรงแรมชั้นดีของพวกจระเข้”
“หา!!...แล้วจะอยู่กันทำไมค๊า รีบไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากเป็นอาหารของพวกมัน”
ม่านนภาแต่งตัวเร็วที่สุดในชีวิตก็วันนี้เอง เช่นเดียวกับพรานหนุ่มที่ใช้เวลาไม่นานนักก็พร้อมจะพาเธอเดินทางกลับสู่โลกภายนอกป่า
ระหว่างทาง เธออดตั้งคำถามไม่ได้...
“เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยคะ ถึงไม่มีใครกล้ามาแถวนี้ เลยไม่มีใครรู้ว่ามีของเด็ดซ่อนอยู่ที่นี่”
พยัคฆ์ยิ้มขำ “ถ้าคนรู้ก็คงแห่กันมาแน่ครับ จระเข้พวกนี้ก็ไม่เหลือเหมือนกัน ผมก็เลยไม่บอกใคร”
“แล้วทำไมถึงยอมพาฉันมาล่ะคะ คุณอยากได้ค่าจ้างขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่รู้สิครับ สัญญชาติญาณมั้ง กระซิบบอกผมว่า ผมไม่ควรปฏิเสธคุณ”
เขาส่งสายตาหวานฉ่ำให้เธออย่างเปิดเผย ทำเธอใจสั่นไปหมด อดคิดถึงลีลาแสนเร่าร้อนของเขาไม่ได้
“ขึ้นหลังผมมั้ย”
เขาไม่เพียงแค่ถามเธอห
