วินาทีนั้น...เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว มืออ่อนจนทำแก้วน้ำหลุดจากมือ รดราดบนผ้าห่มนวมจนเปียกฉ่ำ
“ลิปสีแดง....บนเป้าเลยเหรอ” เพราะค่อนข้างมั่นใจและแน่ใจว่ามันไม่ได้มาจากริมฝีปากของเธออย่างแน่นอน...มันก็เลยทำให้เธอคิดไปในทางที่ดีไม่ได้เลย
“.........ไม่จริงใช่มั้ยเนี่ย” ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนสวรรค์พังครืนลงตรงหน้า หัวใจสั่นรัวแทบคลั่ง มือเย็นเท้าเย็นไปหมด
“ครับท่านนายอำเภอ” เสียงเขาดังผ่านประตูห้องน้ำ ก่อนประตูจะเปิดออกอีกครั้ง
เธอตกใจตาเบิกโต รู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดอย่างไรอย่างนั้น รีบทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาแน่น เพื่อไม่ให้เขาเห็นพิรุธในดวงตาของเธอ...
“ไม่เป็นไรครับ” ธราเทพเดินคุยโทรศัพท์ออกมาจากห้องน้ำ ตรงมายังเตียงนอน จ้องมองเธออย่างสำรวจตรววจตรา “อืม...เธอน่าจะหลับไปแล้วครับ...ก็ควรจะหลับมั้ยล่ะ ยานอนหลับตั้งสามเม็ด ไม่หลับถึงเช้าให้มันรู้ไป...เข้ามาได้เลยครับ”
เขาบอกคนปลายสายผ่านโทรศัพท์ ขณะเดินไปเปิดประตูห้องนอนแล้วก้าวออกไป ทั้งที่ยังเปลือยเปล่าล่อนจ้อนนั่นล่ะ
“มีกุญแจแล้วนี่ เจอกันที่ห้องรับแขกนะ”
ม่านนภานอนฟังเสียงฝีเท้าของผัวที่กำลังเดินลงบันไดบ้านพักลงไปยังชั้นล่าง ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย มันเหมือนฝันร้ายที่เข้ามาจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว
เขาวางยานอนหลับเธอทำไม?
และเขานัดกับใครไว้ที่ห้องรับแขก?
“อาจเป็นนายอำเภอก็ได้นี่???” เธอพยายามปลอบใจตัวเอง พยายามบอกตัวเองให้ไว้ใจและเชื่อใจยอดสามีผู้เป็นที่รัก แต่เสียงผิวปากอารมณ์ดีของผัวที่ดังแว่วเข้ามาในหัว กลับทำให้เธอทนนอนต่อไปไม่ไหว
“เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน ฉันจะต้องลงไปดูให้เห็นกับตา!! ว่าคุณยังเป็นผัวแสนดีของฉันอยู่ หรือว่ากำลังเล่นเป็นชู้อยู่กับใคร!!!”
ม่านนภาปาดน้ำตาทิ้ง พยายามตั้งสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว ปรับอารมณ์ให้นิ่งสงบเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้จิตใจแข็งแกร่งพอ หากต้องเผชิญกับภาพบาดตาบาดใจที่อาจทำให้ล้มทั้งยืนได้
“เอาล่ะ ยังไงความจริงก็คือความจริง...” แม้ความจริงมันโหดร้ายจนเกินจะรับไหว แต่ยังไงก็ดีกว่าเป็นคนโง่เขลาที่หลงคิดว่าชีวิตของตัวเองโชคดีนักหนา
สองเท้าก้าวเดินอย่างเงียบเชียบออกจากห้องนอน ก้าวลงบันไดทีละขั้นอย่างมีสติ เหยียบย่างเบาหวิวราวกับนินจา แม้ใจจะเต้นแรงจนได้ยินชัด
“อร๊ายย...ฮิฮิ จั๊กจี๋อ่ะ”
ประโยคฉอเลาะของหญิงสาวทำสองเท้าม่านนภาชะงักกึกตรงตีนบันได อึ้งช็อคไปสามวินาทีก่อนจะตั้งสติได้แล้วขยับตัวหลบเข้ามุม เพื่อไม่ให้ผัวทรยศกับหญิงร่านที่กำลังแอบพลอดรักกันอยู่บนโซฟารู้ว่ามีสายตาโกรธแค้นกำลังจ้องมองจากมุมมืด