เถาวัลย์รัญจวน

ฉันจะแก้แค้นให้ได้

แต่คืนนี้เธอได้รู้แล้วว่า เธอเข้าใจผิดไปเอง เขาแค่พยายามทำเพื่อให้เธอวางใจว่าเขายังคงรักและต้องการเธออยู่ แล้วก็แอบไปมีเซ็กซ์กับหญิงสาวเอ๊าะๆที่ทั้งฟิตและเฟิร์ม เพื่อตอบสนองแรงตัณหาอันสุขสม

“ไม่ตอดสินะ หลวมงั้นเหรอ แล้วใครกันล่ะที่เอาฉันทุกวันมาเกือบสิบปี ไอ้สารเลวเอ๊ย!!! พอมีเด็กให้เอา ก็เม้าส์ฉันใหญ่เลยนะ ไอ้ผัวเฮงซวย!!!”

แต่เธอก็ต้องยอมรับนะ ว่าคำพูดดูถูกของเขาและเสียงหัวเราะระริกของเด็กสาวคนนั้น มันทำให้เธอเสียความมั่นใจและอับอายจนอยากจะหนีไปจากที่นี่ซะ

“ฉันควรทำยังไงดี...ฉันจะทำยังไงดี”

เธอควรจะเลิกกับเขาแล้วกลับไปอยู่กรุงเทพฯ ปล่อยให้เขากับเด็กสาวคนนั้นมีความสุขกันเต็มที่

หรืออยู่เป็นมารขวางความสุข ทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป แล้วค่อยหาทางเอาคืนทั้งคู่อย่างเจ็บแสบที่สุด !!

ม่านนภานอนไม่หลับทั้งคืน และแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกตัวตอนที่ผัวย่องกลับเข้าห้องตอนเกือบใกล้รุ่งสาง พอเขานอนหลับส่งเสียงกรนสนั่นห้อง เธอจึงลืมตาขึ้น หันมองเขาด้วยสายตาชิงชัง นึกอยากจะถีบเขาให้ตกเตียงไปเลย แต่ยั้งใจได้ทัน...

เพราะมันไม่ใช่การเอาคืนที่ฉลาด สำหรับคนอย่างธราเทพ ควรได้รับบทลงโทษที่สาสมมากกว่านี้หลายร้อยเท่า สักวันหัวใจของเขาจะเจ็บแสบเหมือนมีเลือดไหลซึมตลอดเวลา

เช้าวันที่แสนสดใส แต่หัวใจของเธอกลับหมองหม่น เต็มไปด้วยความชิงชังคลั่งแค้น

แต่กระนั้นก็ต้องลุกจากเตียงนอน เพื่อทำหน้าที่ภรรยาผู้ซื่อสัตย์ หุงหาอาหารให้สามี ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรซ่อนอยู่ในใจ

“เมียของเค้า ทั้งสวยและทำอาหารอร่อย ทำไมเค้าถึงได้โชคดีขนาดนี้นะ”

“ถ้าอยากโชคดีไปจนวันตาย ก็รักเค้าให้มากๆสิ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่รักม่าน แล้วจะให้รักใครอีก หัวใจของทามมีแค่ม่านคนเดียวเท่านั้นแหละ”

ตอแหลได้ถ้วยทองเลยผัวฉัน...เธอก็แสร้งเออออห่อหมกไป เพื่อให้เขาตายใจว่านังเมียคนนี้ยังโง่อยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ เชิญสวมเขาได้ตามสบาย

“ไปทำงานก่อนนะ” เขาหอมแก้มเธอเหมือนทุกวัน ก่อนจะออกจากบ้านพักไปในทุกเช้าของวันทำงาน

“แสดงเก่งจริงๆ” ม่านนภาถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชีวิตคู่แสนหวานจะพังลงเพียงชั่วข้ามคืน เพราะกิเลศตัณหาตัวเดียว

“ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้!!”

เธอเครียดจนสมองปวดตุบๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะโทรหาเพื่อนสนิทเพื่อระบายความทุกข์ซะหน่อย แต่เสียงของแม่บ้านที่มารับทำความสะอาดดังโหวกเหวกมาจากห้องรับแขกเสียก่อน