เช้าตรู่วันถัดมา…
ญาดาเดินตามทางยาวในสวนดอกทานตะวัน ท่อนแขนเรียวยกสูงตระหง่าน เธอสูดลมหายใจช้า ๆ ดื่มด่ำบรรยากาศสดใสเพียงหวังคลายความเศร้าโศก ใจพลันนึกถึงอนวัฒน์
ใบหน้าแดงก่ำของชายผู้นั้น หลอกหลอนเธอตลอดคืน คิดซ้ำไปซ้ำมา เขาทำแบบนั้นทำไม…
อ้อมกอดแกร่งที่รัดรึงราวกลัวเธอแตกสลาย จุมพิตบรรจงซับน้ำตาคล้ายรู้สึกผิดเกินพรรณนา ไม่รู้หรือไรทั้งหมดนี้ทำให้เธอคิดถึง ‘พี่เชนคนเดิม’
ติ๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋าขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ญาดากดรับสายคามินอย่างไม่ลังเล โชคดีที่เขาโทร.มาวันนี้เพราะตนติดต่อปรานีไม่ได้ซะนาน
มารดานิ่งสนิทหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งปกติท่านชอบ เฟซไทม์คุยกับหลานในยามค่ำคืน เหตุการณ์ประหลาดจนคนเป็นลูกรู้สึกกลัว หญิงสาวไม่ปรารถนาให้ท่านจากไปโดยไม่บอกลาเหมือนครั้นอดีตที่ผ่านมา
‘สวัสดีค่ะพี่มิน!’ ญาดากดรับสายพี่ชายนอกไส้ เธอระบายยิ้มทักทาย
‘เป็นไงบ้างดา นั่นเราอยู่ท
