เสียงประตูห้องนอนปิดลงแผ่วเบา เพียงชายหนุ่มจ้ำเท้าไม่กี่ก้าวก็สามารถถึงตัวเธอ ญาดาค้อนขวับมองเขาคล้ายไม่หลงเหลือความอดทน ใจดวงน้อยร้อนรนไม่ต้องการปะทะคารมกับใครทั้งนั้น
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่าทำตัวไร้มารยาทคุณอนวัฒน์!” เสียงหวานกดต่ำ นัยน์ตาเรียวหรี่ลงเน้นย้ำสิ่งที่เอ่ยอีกหนึ่งระลอก
“เธอจะทำอะไร” ผิดกับชายหนุ่มที่พยายามประนีประนอมอย่างใจเย็น ปลายเท้าถอยหลังก้าวหนึ่งพลางยกมือขึ้น เวลา ญาดาเป็นไฟอนวัฒน์รู้ตัวว่าต้องเป็นน้ำ ร่างโปร่งเพียงยืนนิ่งดวงตาดุจเหยี่ยวลอบมองเธออยู่พักใหญ่
ญาดาไม่ใส่ใจก้มหน้าก้มตากวาดข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กรีบร้อน คนตัวเล็กเมินเขาเหมือนเป็นแค่อากาศในห้องกว้างจะมีหรือไม่มีอยู่ก็ย่อมได้
ปฏิกิริยาคนตรงหน้าทำเอาใจแกร่งวูบไหวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต อนวัฒน์กำสองมือจนเห็นเส้นเลือดปูด เขาสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ พยายามยั้งตนให้เจรจาด้วยสันติวิธี ไม่เช่นนั้นความสั
