บทที่ยี่สิบเอ็ด

2205 Words

“จะจ้องฉันอีกนานไหม” ริมฝีปากเล็กบ่นมุบมิบในลำคอขณะกลืนข้าวฝืด ๆ ดวงตาหวานถามคนตรงหน้า เพราะอนวัฒน์ไม่พูดไม่จา เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาตักกับข้าวให้เธอท่าเดียว “ฉันหลับไปนานใช่ไหม” เธอสะบัดหัวไปมาราวใช้ความคิด ทันทีที่ได้สติเดาว่าศีรษะน่าจะถูกกระแทกด้วยของแข็ง หรืออาจหลับเกินไปถึงปวดหัวเช่นนี้ “หลับเหมือนซ้อมตาย” คนปากเสียตอบกลับทันควัน ซ้ำกลีบปากยียวนยังเอ่ยเบา ๆ อีกว่า “ถ้านานกว่านี้จะทึกทักว่าอยากได้จูบจากฉัน เหมือนเจ้าหญิงเจ้าชายในนิทานแล้วนะ” “แหวะ อย่างคุณนะหรือเจ้าชาย” ญาดาเบะปากมองบน ใบหน้าคมคร้ามดูอารมณ์ดีเสียเต็มประดาไม่ว่าเธอจะกล่าวว่าแค่ไหนก็ตาม “เป็นปีศาจร้ายซะมากกว่า!” “งั้นปีศาจร้ายควรทวงรางวัลจากเจ้าหญิงใช่ไหม” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ขณะสองลมหายใจสัมผัสผ่านกันและกัน ใบหน้ามนรวมถึงใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายคล้ายพุ่งสูบฉีดเหมือนคนวิ่งนับพันกิโล เน

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD