ใกล้ทาวน์เฮาส์สองชั้นขึ้นทุกที มือสากจึงหรี่ไฟหน้าดวงโตไม่ให้สว่างจ้าเข้าตาคนในชุมชน อนวัฒน์ชะลอรถหรูหมุนพวงมาลัยเข้าจอดราวชำนาญเสียเต็มประดา ปฏิกิริยาเขาเล่นเอาญาดาขมวดคิ้วมุ่น
“คุณรู้ได้ยังไงว่านี่บ้านฉัน” เธอย่นจมูกจ้องสารถีหนุ่มเขม็งเพื่อคาดคั้นสิ่งที่ปรารถนา
อนวัฒน์กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน เรียวปากหยักเม้มเข้ากันเป็นเส้นตรง
“ไอ้สิงไง! มันเคยมารับคุณกับลูกจำไม่ได้เหรอ!” เลือกอ้างชื่อมือขวาคนสนิทอยากไหว้ขอบคุณมันสักหนึ่งที เพราะช่วยชีวิตเจ้านายได้อย่างเฉียดฉิว
“งั้นเหรอ” นัยน์ตาซุกซนไม่เชื่อเสียทีเดียว “แล้วคุณ…”
“ดาพาลูกเข้าบ้านก่อนดีกว่า กล้าข้าวกำลังหลับสบาย” ชายหนุ่มพเยิดหน้าหาเจ้าตัวเล็กด้วยแววตาห่วงใย
“เดี๋ยวกระเป๋าพี่ขนลงเอง”
“ขอบคุณนะ” หญิงสาวขยับกายคว้าคอนโซลประตู เธออุ้มเด็กชายด้วยมือข้างเดียวแล้วค่อย ๆ กระเตงเขาเข้าบ้านราวกับลูกลิง
อนวัฒน์หรี่สังเกตสองแม่ลูกนัยน์ตาหวาน
