“วันนี้น้ามีนบอกว่าจะทำเกี้ยวไส้กุ้งให้ผมกิน ผมรอกินอยู่นะครับ” เด็กน้อยออดอ้อน โยกมือของพี่เลี้ยงสาวไปมาอย่างน่ารัก
“ได้สิจ๊ะ งั้นเดี๋ยวน้าไปทำให้กินเลยดีไหม”
“ดีครับ กริชไปด้วย กริชจะไปช่วยทำ” สองแม่ลูกเดินจับมือกันเข้าห้องครัว ในขณะที่เริงฤทธิ์ถูกลืมเอาไว้ทางเบื้องหลัง เขามองตามไปตาปริบ ๆ ยืนเหวอเพราะลูกไม่สนใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่ลืมตาดูโลก
“หมาหัวเน่า” รังรองหัวเราะออกมาเบา ๆ มองพี่ชายอย่างขบขัน
“มีนาเข้ากับเริงกริชได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ” เริงฤทธิ์ถามน้องสาว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าลูกชายที่ต่อต้านพี่เลี้ยงทุกคนมาโดยตลอด เปลี่ยนพี่เลี้ยงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้าจะเข้ากับมีนาได้ดีขนาดนี้
“พี่อย่าลืมสิว่ามีนากับเริงกริชเป็นแม่ลูกกัน สายสัมพันธ์ฉันแม่ลูก เช่นไรก็ตัดไม่ขาด และมีนาก็แสดงออกว่ารักเริงกริชจริง ๆ เด็กก็รับรู้แหละพี่ฤทธิ์”
“ฉันไม่ยอม”
“พี่ไม่ยอมอะไร”
“มีนาทิ้งลูกไปตั้งห้าปี จู่
